အခန္း(၁)
လံုး၀ထင္မွတ္မထားေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ ေသြးပ်က္ေခ်ာက္ခ်ားသြားရပါသည္။ ထိုေနရာမွေနျပီး ေၾကာက္အားလန္႔အားနွင့္ တအားရုန္းကန္ ထြက္ေျပးသြားခ်င္မိသည္။ သူ၏မ်က္နွာမွာလည္း ေသြးဆုတ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေခ်ျပီ။ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနေသာ လက္ထဲမွဓါးက မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ၀င္းခနဲ လင္းခနဲ အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္လတ္ေနလွ်က္။ အသြားေျမ့ေနေသာ ထိုဓါးေပၚမွ ေသြးစက္မ်ားသည္ ပိတ္ျဖဴေပၚသို႔ တစက္စက္၊ တေပါက္ေပါက္ စဥ္ဆက္မပ်က္က်ဆင္းေနေလသည္။
ည၏ေကာင္းကင္ယံသည္ မိုးသားမ်ားျဖင့္ မည္းေမွာင္ညိႈ႔မိႈင္းေနသည္။ မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔နွင့္အတူ ေလတေ၀ါေ၀ါ၊ တဒိုင္းဒိုင္းျဖင့္ ျပင္ပေလာကတြင္ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနသည္။ “ေျဖာင္း၊ေျဖာင္း“ဆိုေသာ သစ္ကိုင္းက်ိဳးသံတို႔ကို အတိုင္းသားၾကားေနရေလ၏။ လွ်ပ္စီးတို႔က ဆလိုက္မီးကဲ့သို႔ မွိတ္ခ်ီတစ္ခါ၊ လင္းခ်ီတလွည့္ျဖင့္ ထိုညသည္ ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လြန္းလွသည္။
ငွက္ဆိုးထိုးသံ စူးစူး၀ါး၀ါးေၾကာင့္ ၾကက္သီးမ်ား“ဖ်င္း“ခနဲထသြားရကာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိၾကသည္။ မည္သည့္စကားမွ်မဆိုျဖစ္ၾကေသာ္လည္း စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈ ဟန္မ်ား သူတို႔၏မ်က္လံုးအိမ္တြင္ အထင္သားေပၚလြင္ေနၾကသည္။
မိုးျခိမ္းသံ“ဂ်ိန္း“ဆိုေသာအသံေၾကာင့္ ေဒၚစိန္မွာ “အမယ္ေလး“ဟု ေၾကာက္လန္႔တၾကားႏွင့္ ၾကံဳးေအာ္ေလရာ သူပါေရာေယာင္ျပီး ကိုယ္လံုးေလးဆတ္ခနဲျဖစ္သြားရပါသည္။ ေဒၚစိန္က သူ႔နားသို႔ ခပ္ေရြ႕ေရြ႕ေလးတိုးကပ္လာသည္။ ကို၀င္းေမာင္က ဓါတ္မီးထိုးျပေနရင္း မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာ မ်က္နွာရိပ္ျပလိုက္ေတာ့မွ ေဒၚစိန္မွာ ခပ္ယို႔ယို႔ေလးျဖစ္သြားသည္။
သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးမွာလည္း ေဇာေခၽြးနွင့္ေသြးစမ်ားေရာစပ္ကာ ေပက်ံကုန္သည္။ မ်က္နွာမွာေတာ့ ေခၽြးမ်ားသီး၍သီး၍ေနေခ်သည္။ သူ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာသြားသူတစ္ေယာက္ပမာ ထိုေနရာမွာပင္ မက္တပ္ရပ္ရင္း ေၾကာင္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သိစိတ္၊ မသိစိတ္မ်ားမွာ တစ္လွည့္စီ စိုးမိုးထားသည္။
သိစိတ္က အနိုင္ရသြားခ်ိန္တြင္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လက္အိပ္ကို ဆြဲခၽြတ္ကာ လူနာ၏လက္ေကာက္၀တ္အား စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ လူနာ၏ေသြးခုန္နႈန္းလိုလို၊ သူ၏ေသြးခုန္နႈန္းလိုလို ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနကာ ေသြးရူးေသြးတန္း ထပ္မံစမ္းသပ္မိသည္။ ေသြးခုန္နႈန္းတို႔မွာ အားေလွ်ာ့ရပ္တန္႔ကုန္ေလျပီ။
လူနာတစ္ကိုယ္လံုးကို ျခံဳငံုသံုးသပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ လူနာတစ္ကိုယ္လံုးမွာ ေကာ္ပက္ရုပ္ၾကီးကဲ့သို႔ ေဖ်ာ့ေတာ့၀င္း၀ါေနသည္။ အသက္ရႈသံခပ္ေငြ႔ေငြ႔ေလးၾကားရေလမလားဟု လူနာ၏ရင္ဘက္နားသို႔ နားနွင့္ကပ္နားေထာင္ၾကည့္လိုက္သည္။ နားၾကပ္ကိုပင္ လွမ္းမယူနိုင္ေလာက္ေအာင္ သတိေမ့တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနမိသည္။
သူ၏အသားမ်ားမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနေခ်ျပီ။ ဆရာမ မနီဘက္သို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အၾကည့္ေရာက္မိသည္။ နွဖူးစည္းနွင့္ ပါးစပ္စည္းႀကားမွ သူမ၏မ်က္လံုးမ်ားမွာလည္း စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈေၾကာင့္ ၀ိုင္းစက္ေနသည္။
သူ ကို၀င္းေမာင္လက္ထဲမွ ဓါတ္မီးအား ဆက္ခနဲဆြဲယူလိုက္ကာ လူနာ၏မ်က္ခြံအား ျဖဲလိုက္ျပီး မ်က္လံုးကို ဓါတ္မီးျဖင့္ ဖ်က္ခနဲထိုးၾကည့္လိုက္သည္။ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္မွာ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ လႈပ္ရွားျခင္းမရွိ၊ ပကတိတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။
လူနာမွာ ခြဲစိတ္ေနရင္း ခံုေပၚမွာပင္ ေသဆံုးသြားေခ်ျပီဆိုသည့္ အေတြး သူ၏ဦးေနွာက္သို႔ အလွ်င္အျမန္ေရာက္ရွိလာသည္နွင့္တျပိဳင္နက္ သူ၏ေခါင္းထဲတြင္ မူးေ၀သြားရသည္။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ျပာေ၀သြားရသည္။ အင္အားမရွိေတာ့ေသာ သူ၏လက္ထဲမွ ဓါတ္မီးသည္ လင္းလွ်က္ပင္ ခြဲစိတ္ခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေဒါက္ခနဲျပဳတ္က်သြားသည္။ ဓါတ္မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ခြဲစိတ္ခန္းၾကမ္းျပင္၌ လူနာကိုယ္မွထြက္ခဲ့ေသာ၊ ဆက္လက္ထြက္ရွိေနေသာ ေသြးမ်ားမွာ အိုင္ထြန္းေနေလသည္။
ထုိေနရာမွာပင္ မည္မွ်ၾကာေအာင္ ေၾကာက္ရပ္ေနသည္မသိ။ ဆရာမ မနီက “ဆရာ …“ဟုု တိုးလ်ညင္သာစြာ ေခၚလိုက္ေတာ့မွာ အသိ၀င္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗိုက္ကို ျပန္ပိတ္ရန္ ျပင္ဆင္ရသည္။ ဗိုက္ဖြင့္စဥ္က ရႊင္လန္းတက္ၾကြေနေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ အခုေတာ့ ေလးတိေလးေကြးျဖင့္ ေအးစက္ေနသည္။ ဗိုက္ျပန္ပိတ္ျပီးသြားခ်ိန္တြင္ ခြဲစိတ္ခန္း၀တ္စံုကို ခၽြတ္ကာ ထိုေနရာမွ ေလးကန္စြာျဖင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခြဲစိတ္ခန္းသံုးကရိယာမ်ား သိမ္းဆည္းသံက ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ဖြယ္အတိ။
သူ ခြဲစိတ္ခန္းတံခါးေပါက္ကို ျဖည္းညင္းစြာဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ခြဲစိတ္ခန္းအေပါက္၀တြင္ ဘုရားစာ၊ တရားစာမ်ားရြက္ကာ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကေသာ လူနာရွင္မ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူတို႔၏စိုးရိမ္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားနွင့္ ထပ္မံအၾကည့္ခ်င္းဆံုမိသည္။ သူ ေရွာင္လႊဲဘို႔ၾကားစားရန္ပင္ အင္အားမရွိေတာ့။ ညိႈးငယ္ေနေသာ သူ႔မ်က္နွာကို လူနာရွင္ေတြ အဓိပါယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေကာက္ကာ ဖတ္ေနေပလိမ့္မည္။
သူ သက္ျပင္းရွည္ကို ညင္သာစြာခ်ကာ ေခါင္းကို ေလးပင္စြာ ခါယမ္းလိုက္ရင္း“ လူနာက ခြဲစိတ္ေနရင္း အသက္ဆံုးရံႈးသြားျပီ“ဟု တစ္လံုးခ်င္း ေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လူအုပ္ၾကီးထဲမွ ထိုးထြက္ကာ ေဆးရံုရံုးခန္းထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလသည္။ သူ၏ေနာက္မွ လူနာရွင္တို႔၏ငိုယိုသံမ်ား၊ ေျပာဆိုညည္းတြားသံမ်ား၊ စုပ္တသပ္သပ္နွင့္ တက္ေခါက္သံမ်ားကို ၾကားရသလိုလို မၾကားရသလိုလို ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္ေနေလသည္။ သူ၏မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တစ္စက္ ပါးေပၚသို႔ စီးက်လာေလေတာ့သတည္း … ။
ေကာင္းကင္ယံတြင္ မုိးသားမ်ားမွာ ဆက္လက္မိႈင္းညိႈ႕ေနဆဲ …
ေလတေ၀ါေ၀ါနွင့္ မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔ကလည္း အသံမစဲ တဟဲဟဲေအာ္ဟစ္ျမည္ဟီးေနတုန္း …
လွ်ပ္စီး၀င္းခနဲ၊ လင္းခနဲနွင့္အတူ မိုးျခိမ္းသံ“ဂ်ိန္း“ခနဲက အက်ည္းတန္ရုပ္ဆိုးေသာ ညကိုေဖာ္ေဆာင္ေနေခ်သည္တကား။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
အခန္း(၂)
“ကၽြန္ေတာ္လံုး၀မေက်နပ္ဘူး … အဲဒီေတာ့ ေဒါက္တာျပည့္စံုအေနနဲ႔ … ဘာလုပ္ေပးနိုင္လဲ … “
“စိတ္မေကာင္းပါဘူး ကိုဖိုးေထြးရယ္ … ကၽြန္ေတာ္လည္း … “
သူ၏စကားပင္မဆံုးလိုက္ေခ်။ ကိုဖိုးေထြးက သူနားသို႔တိုးကပ္လာျပီး-
“စိတ္မေကာင္းပါဘူးလို႔ေျပာရံုနဲ႔ ဒီကိစၥက ျပီးသြားမွာတဲ့လား … နိုင္ငံျခားမွာဆိုရင္ တရားစြဲလို႔ရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ပညာမတတ္ နလပိန္းတုံးေတြေတာင္သိတယ္ … “
သူ ဘာစကားမွ်မေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ျပီး ကိုဖိုးေထြးအား စူးစိုက္ၾကည့္မိသည္။ မ်က္လံုးမ်ားနီးျမန္းေနကာ သူ႔အား မ်က္ေတာင္မခတ္စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ အရက္နံ႔ကိုလည္း စူးခနဲရွဴရႈိက္မိသည္။ ကိုဖိုးေထြးအရက္ေသာက္ထားသျဖင့္ သူ႔အေနနဲ႔ စကားမ်ားမ်ား မေျပာသင့္မွန္းသိပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ျပသနာက ဒီအတိုင္းျငိမ္ေနလို႔ ျပီးလိမ့္မည္မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ သက္ျပင္းရွည္ကို ခ်လိုက္ရင္း-
“ကၽြန္ေတာ္ခင္မ်ားေနရာကေနျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ … ခင္မ်ားရင္ေတြ ေပါက္ကြဲမတတ္ ခံစားရမယ္ဆိုတာ နားလည္းပါတယ္ … အဲဒီေတာ့ ကိုဖိုးေထြးအေနနဲ႔ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ … ဘာလုပ္ခ်င္လဲ … ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ …“
သူ႔စကားအဆံုးတြင္ ကိုဖိုးေထြးက ေခါင္းေမာ့ျပီး တဟားဟားရယ္ေမာေနေလသည္။
“ဟား … ဟား … ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ … ဘာလုပ္ခ်င္လဲ … ဟုတ္လား … ေအးေပါ့ေလ … ခင္မ်ားက ေမးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖရေတာ့မွာေပါ့ … ဘာျဖစ္ခ်င္လဲဆိုေတာ့ … ခင္မ်ားေၾကာင့္ ေသသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို ျပန္လိုခ်င္တယ္ … ဘာလုပ္ခ်င္လဲဆိုေတာ့ … “
ကိုဖိုးေထြးက စကားကို မဆက္ေသးဘဲ လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရင္း သူ႔အား မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူက ေခါင္းငံု႔ထားလိုက္ရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းကို ေလးတြဲစြာ ခါယမ္းလိုက္ရင္း-
“မျဖစ္နိုင္တာေတြမေျပာပါနဲ႔လား ကိုဖုိးေထြးရယ္ … ခင္မ်ားမိန္းမက ေသဆံုးသြားျပီပဲ“
သူက ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ကိုဖိုးေထြး၏မ်က္နွာမွာ နာက်ည္းမႈတို႔ ရုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲသြားျပီး သူ႔အား လက္ညိႈးေငါက္ေငါက္ထိုးကာ-
“ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမေသသြားတာ ခင္မ်ားၾကီးေၾကာင့္ … ခင္မ်ားၾကီးေပါ့ေလွ်ာ့လို႔ … ခင္မ်ားၾကီး မကၽြမ္းက်င္ဘဲ ခြဲစိတ္ခဲ့လို႔ ေသဆံုးသြားရတာ … “
သူ စုတ္တစ္ခ်က္သပ္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုဖိုးေထြးနွင့္ တည့္တည့္ရင္ဆိုင္လိုက္ပါသည္။
“ကိုဖိုးေထြး … ခင္မ်ားရဲ႕စြပ္စြဲခ်က္ေတြ ျပင္ထန္လြန္းပါတယ္ဗ်ာ … ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အစြမ္းကုန္ … “
“ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ … ခင္းမ်ားတို႔ဆရာ၀န္ေတြေျပာေနက်စကားပဲေျပာမွာမလား … ဘာတဲ့ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာ၀န္ေတြ အစြမ္းကုန္ကုသတာပဲ … ဒါေပမယ့္ လူနာက ကံဆိုးလြန္းေတာ့ ခြဲစိတ္ေနရင္း အသက္ဆံုးရႈံးသြားတယ္ … စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ … အဲဒီစကားေတြက ခင္မ်ားတို႔လိုဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ ေျပာေနက် လက္သံုးေတာ္စကားလား … ဟား … ဟား … “
ကိုဖိုးေထြးမွာ တဟားဟားရယ္ေမာေနေသာ္လည္း မ်က္၀န္းအိမ္မွ မ်က္ရည္မ်ား အမွ်င္မပ်က္ စီးက်ေနေလသည္။
ေဒါက္တာျပည့္စံုစိတ္ထဲတြင္ အမွန္တကယ္ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရပါသည္။ ေသဆံုးသြားသူဇနီးသည္အတြက္ ၾကိတ္မနိုင္ ခဲမရျဖစ္ေနေသာ ကိုဖိုးေထြးအေပၚ သနားဂရုဏာ ျဖစ္ရပါသည္။
“ကိုဖိုးေထြးရယ္ … ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လူနာကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ပါ … “
“ဗ်ာ … ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာ … ဟား … ဟား … ရယ္စရာေတာ္ေတာ္ေျပာတတ္တဲ့ ဆရာ၀န္ပဲဗ် …
ခြဲစိတ္ရင္း ေသသြားတာ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာလား … “
“ကိုဖိုးေထြး မရိပါနဲ႔ဗ်ာ …“ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာလိုက္ရင္း တစ္ဘက္သို႔ လွည့္ေနလိုက္သည္။
“ဘာဗ် … ကၽြန္ေတာ္က ရိတယ္ဟုတ္လား … ဒီမွာ ေသဆံုးသြားသူက ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမဗ် … ခင္မ်ားမိန္းမဟုတ္ေတာ့ ခင္မ်ား ဘယ္ခံစားတတ္မလဲ … ေဟာဒီေကာင္က ဒီရင္ဘက္ၾကီးနဲ႔ ခံစားရတာဗ်“ဟု ဆိုကာ ကိုဖိုးေထြးက သူ႔ရင္ဘက္သူ လက္ျဖင့္ တဘုန္းဘုန္း ပုတ္ေနေလသည္။
သူ ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္။ ဒီအခ်ိန္တြင္ ကိုဖိုးေထြး၏ရင္ထဲက ေ၀ဒနာေတြ အရက္တန္ခိုးနွင့္အတူ ေပါက္ကြဲခ်င္တိုင္း ေပါက္ကြဲပါေစ။ သူ စိတ္ရွည္သည္းခံျပီး ဆက္နားေထာင္ေပးရံုမွလြဲ၍ ဘာမွ်မတတ္နိုင္ေတာ့။
“ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္မိန္းမကို သိပ္ခ်စ္တယ္ဗ် … ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀အေျခအေနက စုတ္ပ်က္သတ္ေနလို႔ မယားနဲ႔ေပ်ာ္ေနရမယ့္အခ်ိန္မွာ သူမ်ားနိုင္ငံမွာ ကၽြန္သြားခံခဲ့ရတယ္ … ခ်စ္ဇနီးေလးနဲ႔ အတူတူျပန္ေနရမယ့္အခ်ိန္ေလးေတြကို တမ္းတမွန္းဆရင္း ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္ … အလုပ္ေတြ ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္ ေငြေတြကို အပင္ပမ္းခံ … အဆင္းရဲခံရွာလာျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးကို တည္ေဆာက္မယ္လို႔ အားခဲျပီး ျပန္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက လူေလာကၾကီးကို စြန္ခြာသြားျပီ … ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို ေတြ႔ခြင့္မရေတာ့ဘူး … အဲဒါ ခင္မ်ားေၾကာင့္ … ကၽြန္ေတာ့္တို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းမယ့္ မိသားစုေလးကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တာ ခင္းမ်ားၾကီးေၾကာင့္ … လူသတ္သမား ခင္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္မေက်ဘူး … “
ကိုဖိုးေထြးက စကားဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ဟန္မေဆာင္နိုင္ေအာင္ တသိမ့္သိမ့္ ငိုေကၽြးေနေလသည္။ ေဒါက္တာျပည့္စံု၏ရင္ထဲတြင္လည္း ဆို႔နစ္ေၾကကြဲသြားရေလသည္။
“ေက်းဇူးျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပတာေလးကို နားေထာင္းေပးပါ ကိုဖိုးေထြး … “
“နားမေထာင္နိုင္ဘူး … ရွင္းျပဘို႔လည္း မၾကိဳးစားပါနဲ႔ … ေအး တစ္ခုေတာ့ ေျပာခဲ့မယ္ … ခင္မ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ ေက်မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပဲ … “ဟု ေဒါသသံျဖင့္ေျပာရင္း ထိုေနရာမွ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။ ေဒါက္တာျပည့္စံုမွာ ကိုဖိုးေထြး၏ေက်ာျပင္အား ေငးေမာၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းရွည္ၾကီး ခ်မိေလေတာ့သည္။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@
အခန္း(၃)
ထိုေန႔ညတြင္ မိုးသက္မုန္တိုင္း ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲေသာေန႔ျဖစ္သည္။ စေနမဟုတ္ ဘာမဟုတ္နွင့္ တိုက္လိုက္သည့္ေလ၊ ေစြလိုက္သည့္မိုး။ လင္းကတည္းက ရြာခ်လိုက္သည္မွာ ညေနေမွာင္ရီပ်ိဳးေသာ အခ်ိန္ထိ မစဲနိုင္ေသာမိုး။
သြပ္ေခါင္မိုးေပၚသို႔ မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔ ထိေတြ႔သံဆူဆူညံညံနွင့္အတူ ေတာင္ေညာင္ဦး တိုက္နယ္ေဆးရံုေလးထဲတြင္ ေဆးရံု၀န္ထမ္းမ်ားအားလံုး မေမာနိုင္မပမ္းနိုင္ အလုပ္ရႈပ္လွ်က္ ရွိေပသည္။ အျပင္ေတြ မိုးေရေၾကာင့္ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ရွိေနေသာ္လည္း သူတို႔၏မ်က္နွာကိုယ္စီတြင္ ေခၽြးသီးမ်ား သီး၍သီး၍ ေနေခ်သည္တကား … ။
အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ မိုးရာသီတြင္ အျဖစ္မ်ားေသာ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးနွင့္ ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာ လူနာမ်ားမွာ ေဆးရံုကုတင္မ်ားထက္တြင္ အစီအရီ ျပည့္နွပ္ေနျပီး ကုတင္မ်ား မေလာက္ငွသျဖင့္ သမန္တလင္းတြင္ ဖ်ာခင္းကာ ေနရာခ်ထားေပးရသည္။ လူနာကေလးငယ္မ်ား၏ ေအာ္ဟစ္ငိုေကၽြးသံ၊ လူနာၾကီးမ်ား၏ ညည္းညဴသံမ်ားျဖင့္ ေဆးရံုတစ္ခုလံုး လႈပ္ရွားသက္၀င္ေနေလသည္။
အင္အားၾကီးမားေသာေလတစ္ခ်က္က ျပင္းထန္စြာ တိုက္ခတ္ရိုက္ခ်လိုက္ခ်ိန္တြင္ ေဆးရံုျပဴတင္းေပါက္မ်ား အလိုအေလ်ာက္ပြင့္ထြက္ကုန္သည္။ ထိုျပဴတင္းေပါက္မွတဆင့္ ေလနွင့္မိုးမ်ား ေရာပါလာၾကသည္။ ဒရစ္ပုလင္းမ်ားယမ္းခါျခင္းနွင့္အတူ လူနာေစာင့္မ်ား၏ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ ရုန္းကန္သံမ်ားျဖင့္ ေဆးရံုတစ္ခုလံုး ပြက္ေလာရိုက္ကုန္ေလသည္။
အလုပ္သမားမ်ားက ျပဴတင္းေပါက္မ်ားကို လွ်င္ျမန္စြာ လိုက္ပိတ္ၾကေသာ္လည္း မထူးျပီ။ ေဆးရံုၾကမ္းျပင္တစ္ခုလံုး ခၽြဲခၽြဲစိုေနေခ်ျပီ။ အျပင္မွေရမ်ားလွ်ံတက္လာျပီး ေဆးရံုထဲသို႔ပင္ စဥ္ဆက္မပ်က္ စီးဆင္းလာၾကေလျပီ။ ခဏအၾကာတြင္ ေဆးရံုၾကမ္းျပင္တစ္ခုလံုး ေရအိုင္ၾကီးျဖစ္သြားေခ်ျပီ။
ၾကမ္းျပင္တြင္ ေနရာေပးထားေသာ လူနာမ်ားအား ကုတင္ေပၚတြင္ နွစ္ေယာက္တစ္တြဲ၊ သံုးေယာက္တစ္တြဲ က်ပ္ညွပ္ေနေအာင္ ေနရာခ်ထားေပးရေလသည္။ ကုတင္တစ္ခုမွ ကုတင္တစ္ခုသို႔ သြားလာနိုင္ရန္ ေရအိုင္ထဲတြင္ အုတ္ခဲမ်ား အတန္းလိုက္ စီတန္းခ်ထားေပရေလသည္။
ေဒါက္တာျပည့္စံုသည္ အလုပ္သမားမ်ားအား အစီစဥ္တက် ညႊန္ၾကားျပီး ရံုးခန္းထဲတြင္ ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္ကို မႈတ္ေသာက္ေနေလသည္။ ခါးသက္သက္အရသာက ပင္ပမ္းႏြယ္နယ္မႈတို တဒဂၤအတြင္း ပေပ်ာက္ေစေလသည္။
ခဏအၾကာတြင္ မိုးေရမ်ားၾကားမွ ေထာ္လာဂ်ီတစ္စီးထုိးဆိုက္လာသံနွင့္အတူ ဆူဆူညံညံသံမ်ားကိုလည္း ၾကားလိုက္ရေလသည္။
“ဆရာ …. လူနာ တစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္“
“ေၾသာ္ … ဟုတ္ျပီ ေဒၚစိန္ ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့မယ္၊ လူနာကို စမ္းသပ္ခန္းထဲ ျမန္ျမန္ထည့္လိုက္ …“
နားၾကပ္ကို ပုခံုးေပၚတင္ကာ စမ္းသပ္ခန္းထဲသို႔ အေျပး၀င္သြားရျပန္ေလသည္။ လူနာနေဘးတြင္ လူနာရွင္မ်ားမွာ အံုခဲေနၾကေလသည္။ ရြာလံုးကၽြတ္မ်ား လိုက္လာေလသလားဟု ေအာင္းေမ့ရေလာက္ေအာင္ စမ္းသပ္ခန္းတစ္ခုလံုးျပည့္နွပ္ေနေလသည္။ စမ္းသပ္ခန္းျပင္ပတြင္လည္း အထုပ္အပိုးမ်ားျဖင့္ ေစာင့္ေနေသာ လူမ်ားမွာလည္း စုစုရုန္းရုန္း။ လူတစ္ဦးေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ပါက က်န္သူမ်ားက ယခုကဲ့သို႔ စိုးရိမ္တၾကီး လိုက္ပို႔ၾကသည္မွာ ခ်စ္စရာေတာရြာဓေလ့ပင္မဟုတ္လား … ။
“ဘာလိုျဖစ္တာလဲ ….“
လူနာအမ်ိဳးသမီးမွာ စမ္းသပ္ခံုေပၚတြင္ ပက္လပ္အေနအထားျဖင့္ ညည္းညဴေနရွာသည္။ ေဘးနားရွိ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦးက မ်က္နွာငယ္ေလးနွင့္ သူ႔အားေမာ့ၾကည့္ေနျပီး လူနာအား ေျပာလိုက္ဆိုတဲ့ သေဘာျဖင့္ လက္ကိုတို႔ေလသည္။ လူနာက နာက်င္မႈေ၀ဒနာၾကားမွ အားတင္းကာ-
“ဆရာ … ကၽြန္မ ဗိုက္အရမ္းေအာင့္ေနတယ္ဆရာ“
လူနာအမ်ိဳးသမီးက ဗိုက္ကိုနွိပ္လ်က္ မခံမရနိုင္ျဖစ္ျပီး ရႈံ႕မ့ဲေနေလသည္။ သူက လူနာ၏နွဖူးအား လက္ကိုေမွာက္လွ်က္ စမ္းသပ္လိုက္သည္။ လူနာမွာဖ်ားေနေခ်ျပီ။ ဆရာမက အလိုက္သိစြာျဖင့္ အပူခ်ိန္တိုင္ကရိယာကို လူနာ၏ခ်ိဳင္းၾကားတြင္ ထည့္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူက ဗိုက္ကို ေသခ်ာစမ္းသပ္လုိက္သည္။
“ဗိုက္ဘယ္ေနရာက ပိုနာသလဲ၊ လက္နဲ႔ေထာက္ျပပါ …“
လူနာက သူမ၏ဗိုက္တြင္ အနာဆံုးေနရာကို လက္နွင့္ေထာက္ျပေလသည္။ ညာဘက္ခါးေအာက္ေထာင့္စြန္းေနရာမွ ျဖစ္ေနေလသည္။ သူက ထုိေနရာကို အားျဖင့္ ဖိႏိႈပ္စမ္းသပ္လိုက္သည္။ ဖိႏိႈပ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ မနာက်င္ဘဲ ျပန္လႊတ္လိုက္သည့္အခ်ိန္က်မွ လူနာမွာ မခံမရနိုင္ျဖစ္ကာ ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားေလသည္။
“အမယ္ေလး …. “
“တျခားဘာျဖစ္ေသးလဲ …“
“ဟို … ဟို … ကၽြန္မ အစားမွားလို႔ထင္တယ္ နည္းနည္း အန္ေသးတယ္“
“ဟုတ္ျပီ၊ ခင္မ်ားမွာ အိမ္ေထာင္ရွိလား“ဟု သူက လူနာ၏ မ်က္လံုးအား ျဖဲၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္သည္။ ေသြးအား မနည္းေသးသျဖင့္ စိတ္ေအးသြားရသည္။
“ရွိပါတယ္“
“အခု သူကဘယ္မွာလဲ၊ ေဆးရံုကို ပါမလာဘူးလား“
“မပါလာပါဘူး၊ သူက မေလးရွားမွာ…“
သူမ၏မ်က္လံုးမ်ားတြင္ လြမ္းေငြ႔ရိပ္မ်ား ျဖတ္သန္းသြားသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။
“မေလးရွားသြားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ“
“တစ္နွစ္ေလာက္ရွိျပီဆရာ … အား … အား“ဟု ေျပာျပီးျပီးခ်င္း နာက်င္မႈေၾကာင့္ ညည္းတြားေနျပန္သည္။
“ေနပါအံုး လံုခ်ည္ေကာ ပံုမွန္လာသလား“
သူမက ခ်က္ခ်င္းမေျဖ။ ရွက္ရြံ႕မႈေၾကာင့္ မ်က္နွာတစ္ခုလံုး နီျမန္းေနေလသည္။ ခဏေနေတာ့ … “ပံုမွန္ပါပဲ …“ ဟု တိုးလ်စြာ ေျပာျပီး ေခါင္းငံု႔ထားေလသည္။ သူက ဆရာမလက္ထဲမွ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ကရိယာကိုယူျပီး လူနာလက္ကို ပတ္ကာ တိုင္းလိုက္သည္။ ေသြးေပါင္လည္း ေကာင္းေနသျဖင့္ စိတ္ေအးသြားရျပန္သည္။ စမ္းသပ္မႈျပီးဆံုးသြားေသာအခါ …
“ကဲ … အိမ္ေထာင္လည္းမရွိဘူးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕စမ္းသပ္မႈအရ အူအတက္ေရာင္တာျဖစ္ဘို႔ မ်ားပါတယ္၊ အင္း … တျခားေရာဂါေတြလည္းျဖစ္နိုင္ေျခရွိပါတယ္၊ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာေရာဂါလည္းဆိုတာ ေသခ်ာသိခ်င္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီတိုက္နယ္ေဆးရံုမွာ အဆင္မေျပဘူး၊ ျမိဳ႕ေဆးရံုေတြမွာပဲ အဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီမွာ တီဗီြဓါတ္မွန္တို႔ ေသြးတို႔စစ္လို႔ရတာ၊ ဒီမွာက ဓါတ္ခြဲခန္းမရွိဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ျဖစ္နိုင္ရင္ ျမိဳ႕ေဆးရံုကိုပဲ သြားလိုက္ပါ … ကၽြန္ေတာ္လႊဲစာေရးေပးလိုက္မယ္ … “
“အို … မသြားပါဘူး“
လူနာနေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ဆိုေလသည္။ သူက ထိုအမ်ိဳးသမီးၾကီးဘက္သို႔ လွည့္လိုက္ျပီ-
“ေဒၚေလးက လူနာနဲ႔ဘယ္လိုေတာ္သလဲ“
“က်ဳပ္က သူ႔အေမပါ၊ က်ဳပ္တုိ႔က ေဆးရံုေဆးခန္းဆိုတာ က်ဳပ္တို႔တစ္သက္ သြားဖူးလာဖူးတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အခုဟာေတာင္ က်ဳပ္သမီးက ဗိုက္နာတာ မခံစားနိုင္ေတာ့လို႔ဆိုလို႔ ဒီေဆးရံုကို ေရာက္လာရတာပါ၊ အိမ္မွာ ဘိေႏၱာေဆးနဲ႔ကုတယ္ … အႏိႈပ္သည္ေတြနဲ႔ ႏိႈပ္ပါေသးတယ္ … မေပ်ာက္နိုင္ျဖစ္ေနတာ ဆရာရယ္ …၊ ျဖစ္နိုင္ရင္ေလ … က်ဳပ္သမီးေလးကို ဒီမွာပဲ ကုေပးပါဆရာ … မိုးေတြကလည္း တအားရြာေနေတာ့ … ျမိဳ႕ေဆးရံုကိုလည္း သြားလို႔အဆင္ေျပမွာမဟုတ္ဘူး … သြားလည္းမသြားခ်င္ဘူး … “
ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းရွည္ခ်မိေလသည္။ သူမ၏မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္စမ်ား ရစ္၀ဲေနျပီး သမီးအတြက္ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ေနပံုလည္း အတုိင္းသား ေပၚလြင္ေနေလသည္။
“အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ … ခြဲစိတ္မႈျမန္ျမန္လုပ္မွျဖစ္လိမ့္မယ္၊ အူအတက္ေရာင္ေနတာကေန ေပါက္ထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ လူနာအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးစိုးရိမ္ရပါတယ္ …“
“ဟုတ္လား … အဲဒါဆိုရင္ က်ဳပ္သမီးေလးကို ဆရာ့ဆီမွာ အပ္ပါတယ္၊ ဆရာေကာင္းသလိုၾကည့္လုပ္လိုက္ပါ “ဟု အသံတုန္တုန္ယင္ယင္နွင့္ဆိုကာ ထိုအမ်ိဳးသမီးၾကီးက အိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ကို သူ႔ဆီသို႔ ကမ္းေပးေလသည္။ သူလည္း အစပထမေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သေဘာေပါက္သြားကာ ျပံဳးျပံဳးေလးျဖစ္သြားရပါသည္။
“ပိုက္ဆံအပိုေပးစရာမလိုပါဘူး …၊ လူနာ စ ေရာက္ျပီဆိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုအပ္ထားတာပဲ၊ သူက ကၽြန္ေတာ့္လူနာျဖစ္သြားျပီေလ … “
ထိုအမ်ိဳးသမီးက သူ႔အား မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးျဖင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။
“ကဲ … ဆရာမေရ …. ခနေနရင္ ခြဲခန္းစမယ္၊ အူအတက္ေရာင္တာ ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာေအာင္ ဆီးစစ္ၾကည့္ပါအံုး၊ အမ်ိဳးသားမရွိဘူးဆိုေပမယ့္ ကိုယ္၀န္မရွိနုိင္ဘူးလို႔ မေျပာနိုင္ဘူး၊ ေနရာမွားသေႏၵတည္ေနတယ္ဆိုရင္ ဒုကၡ“
သူက ေဆးပညာဘာသာျဖင့္ ဆရာမအား လွမ္းေျပာလိုက္ပါသည္။ သူရဲ႕ေလ့လာမႈပညာအရ ဒီလူနာသည္ အူအတက္အေယာင္တာျဖစ္ဘို႔မ်ားပါသည္။ ပိုျပီးေသခ်ာသြားေအာင္ ဆီးစစ္ခိုင္းရေလသည္။ ဆီးစစ္ရမယ္ဆုိေတာ့ လူနာမ်က္နွာမွာ သိသိသာသာ ပ်က္ယြင္းေနေလသည္။ အိမ္ေထာင္မရွိပါဘူးဆို ဆီးပါစစ္ခိုင္းေနသျဖင့္ စိတ္ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ေနပံုရေလသည္။ ဆီးစစ္ထားေသာတုတ္ေခ်ာင္းေပၚတြင္ တစ္ေခ်ာင္းသာေပၚသျဖင့္ ကိုယ္၀န္မရွိ။ သူစိတ္သက္သာရာရသြားေလသည္။
“ကဲ … ဆရာမေရ … ေနာက္တစ္နာရီဆိုရင္ ခြဲခန္းစမယ္၊ ခဲြခန္းပစၥည္းေတြ ေပါင္းထားလိုက္ေတာ့ … ေနာက္ျပီး လိုအပ္ရင္ ေသြးသြင္းဘို႔ ေသြးရွာခိုင္းထားလိုက္“
သူက ဆရာမအား လိုအပ္တာမ်ား ညႊန္ၾကားျပီး သူ၏ရံုးခန္းထဲသို႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ အျပင္တြင္ မိုးမစဲေသး … ။ လွ်ပ္စီး ၀င္းခနဲလတ္သြားျပီး မိုးခ်ိန္းသံ“ ဂ်ိန္း“ခနဲျမည္သံေၾကာင့္ ၾကက္သီးထသြားရေလသည္။ ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလံုး မိုးသားမ်ားလိမ့္တက္လာျပီး မေက်နပ္မႈမ်ားကို အျငိဳးၾကီးၾကီးနွင့္ ရြာခ်ေတာ့မည္ပံုေပါက္ေနေလသည္။ “ဂ်ိန္း ….“
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
အခန္း(၄)
ေဒါက္တာျပည့္စံုသည္ လက္ေဆးကန္တြင္ လက္ေဆးေနရင္း သူသိပ္ၾကိဳက္ေသာ “မိုးည” သီခ်င္းကို တိုးတိုးေလး ျငီးဆိုေနမိသည္။ ခြဲခန္းအတြင္းသို႔ ၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အရက္ပ်ံ စူးရွရွအနံ႔ကို ရႈရႈိက္လိုက္ရျပီး ခြဲစိတ္ခန္းသံုးကရိယာမ်ား၏ အသံဗလံမ်ိဳးစံုက ဆီးၾကိဳေနေလသည္။
“ဆရာမ … အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလား …“
“အဆင့္သင့္ျဖစ္ပါျပီဆရာ ….“
ဆရာမက ခြဲခန္းသံုးကရိယာမ်ားအား ပိုးသတ္ျပီးသား စားပြဲေပၚတြင္ သူ႔ေနရာနွင့္သူ အစီအရီခ်ထားရင္းမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ခြဲခန္းသံုးကရိယာ တစ္မ်ိဳးခ်င္းစီကို ေရတြက္မွတ္သားေနသည္။
“ဆရာ … လူနာသြင္းလိုက္ရေတာ့မလား“
“ေၾသာ္ … ေအးေအး သြင္းလိုက္ေတာ့ေလ ကို၀င္းေမာင္ … ကဲ … ဆရာမ စ လိုက္ၾကရေအာင္ ….“
ထိုသို႔ေျပာျပီး ပိုးသတ္ထားေသာ ခြဲစိတ္ခန္း၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္လိုက္သည္။ အလုပ္သမားေဒၚစိန္က သူ႔ေနာက္မွေနျပီး ၾကိဳးစမ်ားကို လာေရာက္ခ်ည္ေနွာင္ေပးေလသည္။ အလုပ္သမားနွစ္ေယာက္က လူနာအား ခြဲစိတ္ခန္းတြင္းသို႔ တြန္းလွည္းျဖင့္ ေခၚေဆာင္လာေခ်ျပီ။ လူနာမွာ ေၾကာက္ရြ႕ံမႈေၾကာင့္ ထင္သည္။ နႈတ္ခမ္းသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ား စံုမွိတ္ထားျပီး ဘုရားစာကိုသာ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ဖတ္ေနေလသည္။ သူက လူနာ၏မ်က္နွာကို ေသခ်ာၾကည့္ကာ ျပံဳးလိုက္ပါသည္။
“ဘာမွမေၾကာက္ပါနဲ႔ မေအးေငြ၊ အားလံုးအဆင္ေျပမွာ“
“ကၽြန္မ ေၾကာက္တယ္ဆရာ … ျပီးေတာ့ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားကိုလည္း သတိရလိုက္တာ ဆရာရယ္ … သူက ကၽြန္မကို သိပ္ခ်စ္တာ …. “
“ေၾသာ္ မေအးေငြရယ္ … စိတ္ကိုေအးေအးထားပါ“
သူက မေၾကာက္ေစရန္ ေျဖသိမ့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူမ၏မ်က္နွာမွာ ေၾကာက္ရြံ႕မႈတို႔ ေျပေပ်ာက္သြားေလသည္။
“ကဲ မီးအလင္းအေမွာင္ ကို၀င္းေမာင္နွင့္အဖြဲ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလား …“ဟု သူက ေနာင္ေျပာင္ကာ ေျပာလိုက္ေလသည္။
တိုက္နယ္ေဆးရံုေလးရွိ ခြဲစိတ္ခန္းထဲတြင္ ျမိဳ႕ေဆးရံုမ်ားကဲ့သို႔ ဆလိုက္မီးမရွိ။ ဖန္ေခ်ာင္းမ်ားတပ္ဆင္ထားေသာ္လည္း ဖန္ေခ်ာင္းမီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေသြးေၾကာ ေသးေသးေလးမ်ားအား ေကာင္းစြာ မျမင္ရေပ။ အလုပ္သမားကို၀င္းေမာင္က သူ႔ေနာက္မွေန၍ ဆလိုက္မီးအစား ဓါတ္မီးျဖင့္ ထိုးျပရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မီးအလင္းအေမွာင္ ကို၀င္းေမာင္ဟု ေနာက္ေျပာင္ က်ည္စယ္ ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ေတာေဆးရံုေလးတြင္ ေလေအးစက္မရွိ၊ လွ်ပ္စစ္ခၽြဲစုပ္စက္မရွိ၊ ေလေအးစက္အစား ပန္ကာကိုအသံုးျပဳရသည္။ ခၽြဲစုပ္စက္အစား ေျခနင္းခၽြဲစုပ္စက္ကိုသာ ေျခေထာက္ေညာင္းေအာင္ နင္းရေလသည္။
လူနာအား ခဲြစိတ္ခံုေပၚသို႔ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ ခြဲစိတ္မႈလုပ္ငန္းစတင္ေခ်ျပီ။ ဆရာမက လူနာ၏ဗိုက္ေပၚရွိ ခြဲစိတ္မည့္ေနရာနွင့္ ၄င္းပတ္လည္တြင္ အစီစဥ္တက် ေဆးေၾကာေပးျပီး အားလံုးအဆင့္သင့္အေနထားသို႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ သူက လူနာ၏လက္ေမာင္းမွတဆင့္ ေမ့ေဆးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုးသြင္းလိုက္ေလသည္။
ေမ့ေဆးပိုက္ထဲမွ ေဆးတစ္၀က္သာေရာက္ေသးသည္။ လူနာမွာ ေမ့ေမ်ာသြားေခ်ျပီ။ သူ လက္အိပ္ကိုျမန္ျမန္ေကာက္စြပ္လိုက္ကာ ခြဲစိတ္ရန္အသင့္ျပင္လိုက္ေလသည္။ ခြဲစိတ္ခန္းတစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားျပီး ခြဲစိတ္ခန္းသံုးကရိယာမ်ား၏အသံမ်ားကသာ ၾကီးစိုးေနေလသည္။
၀မ္းဗိုက္ေပၚတြင္ အူအတက္ရွိမည့္ေနရာအား မွန္းဆကာ အေရျပားအား ေဒါင္လိုက္ ခြဲခ်လိုက္သည္။ အေရျပားအား ခြဲျပီးခ်ိန္တြင္ ၀င္း၀ါေနေသာ အဆီျပင္ကို ေတြ႔ရွိရေလသည္။ ထိုအဆီျပင္မွ တဆင့္ ၾကြက္သားအလႊားမ်ား အစီစဥ္တက်ခြဲလိုက္ေလသည္။ သူက ခြဲလိုက္ ဆရာမ ကူညီလိုက္ျဖင့္ ခြဲခန္းတစ္ခုလံုးမွာ ပန္ကာလည္သံမွတပါး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။
အတြင္းကလီစာမ်ားအား ဖံုးအုပ္ထားေသာ အလႊာပါးေလးအား ထိပ္ခၽြန္ကပ္ေၾကးေလးျဖင့္ အသာအယာဖိညွပ္လိုက္ျပီး ဓါးျဖင့္ ဆက္ခနဲေလး ထိုးျဖဲလိုက္သည္။ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာပင္ ထိုအေပါက္မွ မည္းညစ္ေနေသာ ေသြးပုတ္မ်ား ပန္းထြက္လာေလသည္။ ေသြးပုပ္မ်ားမွာ သူ၏ခြဲစိတ္ခန္း၀တ္စံုနွင့္ မ်က္နွာမ်ားပါ စိုခၽြဲကုန္ေလသည္။ ထုိပန္းထြက္လာေသာ ေသြးပုပ္မ်ားအား အခ်ိန္ေတာ္ၾကာေအာင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။
“ဆရာမ … ဆက္ရွင္ ျမန္ျမန္ စုပ္….“
ထိုေသြးပုပ္မ်ားကို စုပ္ထုတ္လိုက္ရန္ ဆရာမအား ညႊန္ၾကားလိုက္သည္။ ဆရာမက စုပ္ပိုက္ျဖင့္ခပ္ျမန္ျမန္စုပ္ေသာ္လည္း ေသြးပုပ္မ်ားမွာ ကုန္၍မသြား၊ ဆက္လက္၍ ပန္းထြက္ေနသည္။ ခြဲထားေသာ အေပါက္ထဲသို႔ သူ႔လက္နွစ္ေခ်ာင္းကိုလွ်ိဳသြင္းကာ အူမၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ အူအတက္ကို ရွာေဖြၾကည့္လိုက္သည္။ ခဏအၾကာတြင္ ပုန္းေရွာင္ေနေသာ အူအတက္အား ခဲရာခဲစစ္ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေလသည္။ လက္သန္းအရြယ္အူအတက္မွာ ညိုျခင္း၊ မည္းျခင္း၊ ေရာင္ျခင္းမရွိ။ ပန္းေရာင္သန္းေနသည္။ အူအတက္ေရာင္တာ လံုး၀မျဖစ္နိုင္ေတာ့ေပ။ သူမ်က္လံုးျပဴးသြားရကာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားရျပန္သည္။
“ဆရာမေရ … အူအတက္ေရာင္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဟာ …. ေသြးပုပ္ေတြကလည္း တအားထြက္ေနပါလား“
သူ၏မ်က္နွာတြင္ ေဇာေခၽြမ်ားျပန္ေနေခ်ျပီ။ ဓါးကိုင္ထားေသာ လက္မ်ားသည္ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနေခ်ျပီ။ ဘာေၾကာင့္ ေသြးပုပ္ေတြထြက္ေနရတာလဲ။ သူအေျပးအလႊား စဥ္းစားမိသည္။ ေနရာမွာ သေႏၵတည္ျခင္းလား။ ဒါလည္းမျဖစ္နုိင္။ အမ်ိဳးသားကလည္း အေ၀းမွာ။ ဆီးစစ္ထားတာကလည္း ကိုယ္၀န္မရွိ။ ဒီအတိုင္းလက္ေလွ်ာ့ျပီး ဗိုက္ျပန္ပိတ္လို႔ကလည္းမျဖစ္။ ေသြးပုပ္မ်ားက တလေဟာ ပန္းထြက္ေနသည္။
ထုိထြက္ေနေသာ ေနရာအား အခ်ိန္မီပိတ္နိုင္မွ ျဖစ္မည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ေသြးထြက္လြန္ျပီး လူနာေသဆံုးသြားနိုင္သည္။ သူသည္ ခြဲထားေသာ အေပါက္မွေန၍ သားအိမ္ရွိရာသို႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလး စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဗုေဒၵါ …။ သူ ေယာင္ယမ္းစြာ တမ္းတမိသည္။ သားအိမ္နား တစ္၀ိုက္မွာ ကေလးငယ္ေလး၏လက္သီးဆုပ္အရြယ္ခန္႕ အလံုးၾကီးအား ခပ္မာမာပံုစံျဖင့္ ထိေတြ႔စမ္းသပ္မိေလသည္။ သူ၏မ်က္နွာမွာလည္း ေသြးဆုတ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေခ်ျပီ။ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားကလည္း ခြဲစိတ္ခန္း၀တ္စံုတစ္ခုလံုး ခၽြဲခၽြဲစိုေနခ်ျပီ။
“ဆရာမေရ … သားဥအိမ္ေရာင္ျပီး ေပါက္ကြဲသြားတာျဖစ္ဘို႔မ်ားတယ္ … ဗိုက္ကိုျပန္ပိတ္မယ္“
သူ၏ပါးစပ္မွ အစီစဥ္တက် ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား တရက္စပ္ထြက္လာေလသည္။ ခုနက အူအတက္ေနရာတြင္ ခြဲထားေသာ အေပါက္အား စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ျပန္ပိတ္ရသည္။
ဗိုက္ကိုပိတ္ျပီးေသာအခါ လူနာမွာ တစ္ကုိယ္လံုး ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္။ ခြဲစိတ္ခန္းမ၀င္ခင္က အဆင္သင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေသြးပုလင္းကုိ အေၾကာမွေန၍ ခပ္ျမန္ျမန္ သြင္းရျပန္သည္။
ေသြးေပါင္ခ်ိန္က်ေနသျဖင့္ ဒရစ္ပုလင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလးခ်ခိုင္းရသည္။ ၀မ္းဗိုက္ေပၚရွိ ဆီခံုရိုးအထက္ ၁ စင္တီမီတာခန္႔အကြာတြင္ အလ်ားလိုက္ခြဲျခားလိုက္သည္။ ၀မ္းဗိုက္အား အလႊာလိုက္၊ အထပ္လိုက္ခြဲစိတ္ျပီးေသာအခါ ကလီစာမ်ားအား ဖံုးအုပ္ထားေသာ အလႊာပါးသို႔ ေရာက္ရွိေလျပီ။ ထို႔ေနရာသို႔ ဆက္ခနဲ ထိုးေဖာက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ခုနကဲ့သုိ႔ပင္ ေသြးမ်ား ပန္းထြက္လာျပန္သည္။ ေသြးပုပ္မ်ားအား စုပ္ပိုက္ျဖင့္စုပ္ထုတ္၏။
ေသြးပုပ္မ်ား ကုန္ဆံုးသြားသေလာက္နီးပါးရွိေသာအခါ တရားခံကို ေတြ႔ရွိေပျပီ။ မည္းပုပ္ေနေသာ သားဥအိမ္ၾကီးအား ထင္းထင္းၾကီးေတြ႔ရွိေလသည္။ ထိုသားဥအိမ္ၾကီးမွာ ေယာင္ယမ္းေဖာင္းကားေနျပီး ေသြးပုပ္မ်ား ဆက္လက္ထြက္ေနဆဲ။ သားဥအိမ္ၾကီးအား ခပ္ျမန္ျမန္ ျဖတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ထုိသို႔ ျဖတ္ထုတ္ပါမွ ေသြးတိတ္ရပ္ကာ လူနာ၏ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရေပလိမ့္မည္။
သူ၏ထင္ျမင္ခ်က္တို႔ လြဲသြားခဲ့ေလျပီ။ လူနာမွာ ေသြးထြက္လြန္ျပီး ခြဲစိတ္ေနရင္းမွ ေသဆံုးသြားခဲ့ေလျပီ။
“ဆရာ … ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ“
သူ၏အေတြးအာရံုမ်ား လြင့္စင္ကုန္သည္။ သူ႔ေဘးနားတြင္ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးနွင့္ သူ႔အား စိုက္ၾကည္ေနေသာ ဆရာမကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ သူက ဘာစကားမွမဆိုျဖစ္ဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိသည္။
“အဲဒီေလာက္ၾကီးလည္း စိတ္ညစ္စရာေတြ မေတြးပါနဲ႔လား … ျပီးခဲ့တာေတြလည္း ျပီးခဲ့ျပီးျပီပဲ“ဟု ဆရာမက ေျပာရင္း သူ၏နေဘးခံုတန္းေလးေပၚတြင္ ျဖည္းညင္းစြာ လာထိုင္ေလသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဆရာ၀န္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အခုလိုအျဖစ္မ်ိဳးတစ္ခါမွ မၾကံဳဖူး၊ မေတြ႔ဖူးေတာ့ အတိတ္ရဲ႕အရိပ္ဆိုးၾကီးက အျမဲေျခာက္လွန္႔ေနတယ္ဗ်ာ … “
“ေၾသာ္ … ဆရာရယ္ … မမွားေသာေရွ႕ေန၊ မေသေသာေဆးသမားတဲ့၊ ေနာက္ျပီး … ေသသြားတဲ့လူနာက ဆရာ့အမွားေၾကာင့္မွ မဟုတ္တာ … “
“ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင့္လို႔ပဲ ခံစားရတယ္ဗ်ာ … “
“ကၽြန္မတို႔က ျမိဳ႕ေဆးရံုကိုသြားဘို႔ တိုက္တြန္းတယ္၊ လူနာနဲ႔လူနာရွင္ေတြက မသြားခ်င္ၾကဘူးဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း ဘယ္တတ္နိုင္ပါ့မလဲ … “
“ဟုတ္ပါတယ္ေလ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဆရာၾကီးေတြေတာင္ အူအတက္ေယာင္တယ္ဆိုျပီးခြဲတာ တစ္ျခားေက့စ္ေတြနဲ႔လြဲမွားၾကေသးတာပဲ၊ ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာ လူအင္အား၊ ပစၥည္းအစံုအလင္နဲ႔ ဓါတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈေတြေၾကာင့္ လူနာရဲ႕အသက္ကို ကယ္တင္နိုင္ၾကတယ္ … အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ခြဲစိတ္တဲ့ လူနာတိုင္းကိုလည္း အသက္ရွင္လွ်က္နဲ႔ပဲ ျမင္ခ်င္ ေတြ႔ခ်င္တယ္“
“ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ကလည္း ဆရာလိုပါပဲ၊ အင္း … ကၽြန္မထင္ျမင္ခ်က္ကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ … ခြဲစိတ္မႈတိုင္း ေအာင္ျမင္ရမယ္လို႔ေတာ့ အျမဲမမွတ္ယူသင့္ဘူးဆရာ၊ ကံဆုိတာ ရွိေသးတယ္ေလ၊ ေနာက္ျပီး ခြဲစိတ္မႈမတိုင္ခင္ကတည္းက လူနာနဲ႔လူနာရွင္ေတြက သေဘာတူညီေၾကာင္းလက္မွတ္ထိုးခဲ့တာပဲ … “
“ေအးဗ်ာ … ကိုဖိုးေထြးကို ေသခ်ာရွင္းျပခ်င္ပါတယ္ … ဒါေပမယ့္ သူက လက္မခံဘူး … “
“အိုး … ဆရာ ျဖည္းျဖည္းထပါ … ဆရာ့ေခါင္းက ဒါဏ္ရာကလည္း ေပ်ာက္ေသးတာမဟုတ္ဘူး … “
ပတ္တီးစည္းထားေသာ ေခါင္းကို စမ္းမိသည္။ ဒါဏ္ရာက မနာက်င္ေသာ္လည္း ရင္ထဲတြင္ တဆစ္ဆစ္ခံစားရသည္က ပိုဆိုးလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
“ဆရာအိပ္ေနတုန္းက ဥကၠဌၾကီးလာသြားေသးတယ္ … ဆရာေခါင္းကို ရိုက္လိုက္တဲ့ လူေတြကို စံုစမ္းလို႔ရျပီတဲ့ … ဆရာအမႈဖြင့္မလားလို႔ လာေမးတာတဲ့ … “
“အမႈမဖြင့္ပါဘူး … ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ဘယ္သူရိုက္လိုက္တယ္ဆိုတာ အစကတည္းက သိျပီးသားပါ … အင္း … သူေက်နပ္မယ္ဆိုရင္ ေခါင္းဒါဏ္ရာက နာက်င္မႈေတြ အလိုအေလ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ပါျပီဗ်ာ… “
ေဒါက္တာျပည့္စံုက သက္ျပင္းရွည္ခ်ရင္း တံခါးေပါက္ဆီသို႔ အၾကည့္ေရာက္မိသည္။ တံခါးေပါက္တြင္ကား … လူတစ္ေယာက္ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးရပ္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။
“ကို . ဖိုး . ေထြး … “ဟု ေဒါက္တာျပည့္စံု၏ပါးစပ္မွ တစ္လံုးခ်င္းထြက္လာေလသည္။
ကိုဖိုးေထြးက အေျပး၀င္လာျပီး သူ႔ေဘးနားတြင္ ပုဆစ္တုတ္လိုက္ကာ …
“ဆရာ … ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္ … စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ဆရာ့ကိုမွ ႏႈတ္နဲ႔ျပစ္မွား မိရံုတင္မကဘူး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ပါ ေစာ္ကားမိတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ … ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္ … “
လက္အုပ္ခ်ီကာ မ်က္နွာငယ္ေလးနွင့္ သူ႔အား ခယေတာင္းပန္ေနေသာ ကိုဖိုးေထြးကို ၾကည့္ျပီး ေဒါက္တာျပည့္စံု ျပံဳးမိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္လႊြတ္ပါတယ္ ကိုဖိုးေထြး … ကိုဖိုးေထြးအေနနဲ႔လည္း စိတ္တိုသင့္ပါတယ္ေလ … အသက္တစ္ေခ်ာင္းလံုးပါ ဆံုးရႈံးခဲ့ရတာကိုး … “
“ဒါကေတာ့ ဒါေပါ့ေလ … အဲဒီတုန္းက ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းဆိုေတာ့ မႊန္ထူျပီး ေျပာမိေျပာရာ၊ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္မိသြားတာပါ … ေဘးစကားကို ယံုၾကည္ခဲ့မိလို႔ အမွန္ကိုမသိဘဲ ထင္ရာလုပ္ခဲ့မိတယ္ဆရာရယ္ … “
“အင္း … ဒီလုိရွိတယ္ ကိုဖိုးေထြးရဲ႕ … ကၽြန္ေတာ့္တို႔နိုင္ငံက ဗုဒၵဘာသာနိုင္ငံဆိုေတာ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ လူနာၾကားမွာ ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈဆိုတဲ့ ေမတၱာေနွာင္ၾကိဳးေလးနဲ႔ပဲ ဆက္ဆံၾကတယ္ … တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေမတၱာတရားကို ေရွ႕တန္းတင္ျပီး အျပန္အလွန္နားလည္မႈ ရွိၾကတယ္ … သူမ်ားနိုင္ငံေတြမွာ တရာစြဲေနၾကတာကို အားက်ေနမယ္ … ေဘးေျပာတာကို ယံုေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒီၾကိဳးေလး ဘယ္ေလာက္ပဲ ခိုင္ျမဲပါေစ အလြယ္တကူပ်က္သြားနိုင္တယ္ … အဲဒီေတာ့ဗ်ာ … ဟိုအရင္တုန္းကလိုပဲ ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈ ၾကိဳးေလးကိုပဲ ခိုင္ျမဲေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရေအာင္ဗ်ာ … “
“ဟုတ္ကဲ့ … သေဘာထားၾကီးျပီး သည္းခံခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေလးစားတယ္ဗ်ာ … ဆရာ့ကို ကန္ေတာ့ပါရေစေနာ္ … “ဟု ဆိုကာ ကိုဖိုးေထြးသည္ ေဒါက္တာျပည့္စံုအား ရွင္ခိုးဦးခ်ကန္ေတာ့ေလသည္။
ေဒါက္တာျပည့္စံုနွင့္ ကိုဖိုးေထြး၏ရင္ထဲတြင္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျမဲျမန္စြာ တုပ္ေနွာင္လိုက္ေလသည္။
ထိုၾကိဳးေလးကား ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈဆိုသည့္ ေမတၱာေနွာင္ၾကိဳးေလးပဲျဖစ္ေလသတည္း…။
အာကာေခတ္ပိုင္
(ဇီ၀က မဂဇင္း၊ ဇြန္လ ၂၀၁၂)
လံုး၀ထင္မွတ္မထားေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ ေသြးပ်က္ေခ်ာက္ခ်ားသြားရပါသည္။ ထိုေနရာမွေနျပီး ေၾကာက္အားလန္႔အားနွင့္ တအားရုန္းကန္ ထြက္ေျပးသြားခ်င္မိသည္။ သူ၏မ်က္နွာမွာလည္း ေသြးဆုတ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေခ်ျပီ။ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနေသာ လက္ထဲမွဓါးက မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ၀င္းခနဲ လင္းခနဲ အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္လတ္ေနလွ်က္။ အသြားေျမ့ေနေသာ ထိုဓါးေပၚမွ ေသြးစက္မ်ားသည္ ပိတ္ျဖဴေပၚသို႔ တစက္စက္၊ တေပါက္ေပါက္ စဥ္ဆက္မပ်က္က်ဆင္းေနေလသည္။
ည၏ေကာင္းကင္ယံသည္ မိုးသားမ်ားျဖင့္ မည္းေမွာင္ညိႈ႔မိႈင္းေနသည္။ မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔နွင့္အတူ ေလတေ၀ါေ၀ါ၊ တဒိုင္းဒိုင္းျဖင့္ ျပင္ပေလာကတြင္ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနသည္။ “ေျဖာင္း၊ေျဖာင္း“ဆိုေသာ သစ္ကိုင္းက်ိဳးသံတို႔ကို အတိုင္းသားၾကားေနရေလ၏။ လွ်ပ္စီးတို႔က ဆလိုက္မီးကဲ့သို႔ မွိတ္ခ်ီတစ္ခါ၊ လင္းခ်ီတလွည့္ျဖင့္ ထိုညသည္ ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လြန္းလွသည္။
ငွက္ဆိုးထိုးသံ စူးစူး၀ါး၀ါးေၾကာင့္ ၾကက္သီးမ်ား“ဖ်င္း“ခနဲထသြားရကာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိၾကသည္။ မည္သည့္စကားမွ်မဆိုျဖစ္ၾကေသာ္လည္း စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈ ဟန္မ်ား သူတို႔၏မ်က္လံုးအိမ္တြင္ အထင္သားေပၚလြင္ေနၾကသည္။
မိုးျခိမ္းသံ“ဂ်ိန္း“ဆိုေသာအသံေၾကာင့္ ေဒၚစိန္မွာ “အမယ္ေလး“ဟု ေၾကာက္လန္႔တၾကားႏွင့္ ၾကံဳးေအာ္ေလရာ သူပါေရာေယာင္ျပီး ကိုယ္လံုးေလးဆတ္ခနဲျဖစ္သြားရပါသည္။ ေဒၚစိန္က သူ႔နားသို႔ ခပ္ေရြ႕ေရြ႕ေလးတိုးကပ္လာသည္။ ကို၀င္းေမာင္က ဓါတ္မီးထိုးျပေနရင္း မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာ မ်က္နွာရိပ္ျပလိုက္ေတာ့မွ ေဒၚစိန္မွာ ခပ္ယို႔ယို႔ေလးျဖစ္သြားသည္။
သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးမွာလည္း ေဇာေခၽြးနွင့္ေသြးစမ်ားေရာစပ္ကာ ေပက်ံကုန္သည္။ မ်က္နွာမွာေတာ့ ေခၽြးမ်ားသီး၍သီး၍ေနေခ်သည္။ သူ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာသြားသူတစ္ေယာက္ပမာ ထိုေနရာမွာပင္ မက္တပ္ရပ္ရင္း ေၾကာင္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သိစိတ္၊ မသိစိတ္မ်ားမွာ တစ္လွည့္စီ စိုးမိုးထားသည္။
သိစိတ္က အနိုင္ရသြားခ်ိန္တြင္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လက္အိပ္ကို ဆြဲခၽြတ္ကာ လူနာ၏လက္ေကာက္၀တ္အား စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ လူနာ၏ေသြးခုန္နႈန္းလိုလို၊ သူ၏ေသြးခုန္နႈန္းလိုလို ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနကာ ေသြးရူးေသြးတန္း ထပ္မံစမ္းသပ္မိသည္။ ေသြးခုန္နႈန္းတို႔မွာ အားေလွ်ာ့ရပ္တန္႔ကုန္ေလျပီ။
လူနာတစ္ကိုယ္လံုးကို ျခံဳငံုသံုးသပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ လူနာတစ္ကိုယ္လံုးမွာ ေကာ္ပက္ရုပ္ၾကီးကဲ့သို႔ ေဖ်ာ့ေတာ့၀င္း၀ါေနသည္။ အသက္ရႈသံခပ္ေငြ႔ေငြ႔ေလးၾကားရေလမလားဟု လူနာ၏ရင္ဘက္နားသို႔ နားနွင့္ကပ္နားေထာင္ၾကည့္လိုက္သည္။ နားၾကပ္ကိုပင္ လွမ္းမယူနိုင္ေလာက္ေအာင္ သတိေမ့တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနမိသည္။
သူ၏အသားမ်ားမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနေခ်ျပီ။ ဆရာမ မနီဘက္သို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အၾကည့္ေရာက္မိသည္။ နွဖူးစည္းနွင့္ ပါးစပ္စည္းႀကားမွ သူမ၏မ်က္လံုးမ်ားမွာလည္း စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈေၾကာင့္ ၀ိုင္းစက္ေနသည္။
သူ ကို၀င္းေမာင္လက္ထဲမွ ဓါတ္မီးအား ဆက္ခနဲဆြဲယူလိုက္ကာ လူနာ၏မ်က္ခြံအား ျဖဲလိုက္ျပီး မ်က္လံုးကို ဓါတ္မီးျဖင့္ ဖ်က္ခနဲထိုးၾကည့္လိုက္သည္။ မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္မွာ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ လႈပ္ရွားျခင္းမရွိ၊ ပကတိတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။
လူနာမွာ ခြဲစိတ္ေနရင္း ခံုေပၚမွာပင္ ေသဆံုးသြားေခ်ျပီဆိုသည့္ အေတြး သူ၏ဦးေနွာက္သို႔ အလွ်င္အျမန္ေရာက္ရွိလာသည္နွင့္တျပိဳင္နက္ သူ၏ေခါင္းထဲတြင္ မူးေ၀သြားရသည္။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ျပာေ၀သြားရသည္။ အင္အားမရွိေတာ့ေသာ သူ၏လက္ထဲမွ ဓါတ္မီးသည္ လင္းလွ်က္ပင္ ခြဲစိတ္ခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေဒါက္ခနဲျပဳတ္က်သြားသည္။ ဓါတ္မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ခြဲစိတ္ခန္းၾကမ္းျပင္၌ လူနာကိုယ္မွထြက္ခဲ့ေသာ၊ ဆက္လက္ထြက္ရွိေနေသာ ေသြးမ်ားမွာ အိုင္ထြန္းေနေလသည္။
ထုိေနရာမွာပင္ မည္မွ်ၾကာေအာင္ ေၾကာက္ရပ္ေနသည္မသိ။ ဆရာမ မနီက “ဆရာ …“ဟုု တိုးလ်ညင္သာစြာ ေခၚလိုက္ေတာ့မွာ အသိ၀င္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗိုက္ကို ျပန္ပိတ္ရန္ ျပင္ဆင္ရသည္။ ဗိုက္ဖြင့္စဥ္က ရႊင္လန္းတက္ၾကြေနေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ အခုေတာ့ ေလးတိေလးေကြးျဖင့္ ေအးစက္ေနသည္။ ဗိုက္ျပန္ပိတ္ျပီးသြားခ်ိန္တြင္ ခြဲစိတ္ခန္း၀တ္စံုကို ခၽြတ္ကာ ထိုေနရာမွ ေလးကန္စြာျဖင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခြဲစိတ္ခန္းသံုးကရိယာမ်ား သိမ္းဆည္းသံက ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ဖြယ္အတိ။
သူ ခြဲစိတ္ခန္းတံခါးေပါက္ကို ျဖည္းညင္းစြာဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ခြဲစိတ္ခန္းအေပါက္၀တြင္ ဘုရားစာ၊ တရားစာမ်ားရြက္ကာ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကေသာ လူနာရွင္မ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူတို႔၏စိုးရိမ္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားနွင့္ ထပ္မံအၾကည့္ခ်င္းဆံုမိသည္။ သူ ေရွာင္လႊဲဘို႔ၾကားစားရန္ပင္ အင္အားမရွိေတာ့။ ညိႈးငယ္ေနေသာ သူ႔မ်က္နွာကို လူနာရွင္ေတြ အဓိပါယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေကာက္ကာ ဖတ္ေနေပလိမ့္မည္။
သူ သက္ျပင္းရွည္ကို ညင္သာစြာခ်ကာ ေခါင္းကို ေလးပင္စြာ ခါယမ္းလိုက္ရင္း“ လူနာက ခြဲစိတ္ေနရင္း အသက္ဆံုးရံႈးသြားျပီ“ဟု တစ္လံုးခ်င္း ေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လူအုပ္ၾကီးထဲမွ ထိုးထြက္ကာ ေဆးရံုရံုးခန္းထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလသည္။ သူ၏ေနာက္မွ လူနာရွင္တို႔၏ငိုယိုသံမ်ား၊ ေျပာဆိုညည္းတြားသံမ်ား၊ စုပ္တသပ္သပ္နွင့္ တက္ေခါက္သံမ်ားကို ၾကားရသလိုလို မၾကားရသလိုလို ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္ေနေလသည္။ သူ၏မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တစ္စက္ ပါးေပၚသို႔ စီးက်လာေလေတာ့သတည္း … ။
ေကာင္းကင္ယံတြင္ မုိးသားမ်ားမွာ ဆက္လက္မိႈင္းညိႈ႕ေနဆဲ …
ေလတေ၀ါေ၀ါနွင့္ မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔ကလည္း အသံမစဲ တဟဲဟဲေအာ္ဟစ္ျမည္ဟီးေနတုန္း …
လွ်ပ္စီး၀င္းခနဲ၊ လင္းခနဲနွင့္အတူ မိုးျခိမ္းသံ“ဂ်ိန္း“ခနဲက အက်ည္းတန္ရုပ္ဆိုးေသာ ညကိုေဖာ္ေဆာင္ေနေခ်သည္တကား။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
အခန္း(၂)
“ကၽြန္ေတာ္လံုး၀မေက်နပ္ဘူး … အဲဒီေတာ့ ေဒါက္တာျပည့္စံုအေနနဲ႔ … ဘာလုပ္ေပးနိုင္လဲ … “
“စိတ္မေကာင္းပါဘူး ကိုဖိုးေထြးရယ္ … ကၽြန္ေတာ္လည္း … “
သူ၏စကားပင္မဆံုးလိုက္ေခ်။ ကိုဖိုးေထြးက သူနားသို႔တိုးကပ္လာျပီး-
“စိတ္မေကာင္းပါဘူးလို႔ေျပာရံုနဲ႔ ဒီကိစၥက ျပီးသြားမွာတဲ့လား … နိုင္ငံျခားမွာဆိုရင္ တရားစြဲလို႔ရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ပညာမတတ္ နလပိန္းတုံးေတြေတာင္သိတယ္ … “
သူ ဘာစကားမွ်မေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္ျပီး ကိုဖိုးေထြးအား စူးစိုက္ၾကည့္မိသည္။ မ်က္လံုးမ်ားနီးျမန္းေနကာ သူ႔အား မ်က္ေတာင္မခတ္စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ အရက္နံ႔ကိုလည္း စူးခနဲရွဴရႈိက္မိသည္။ ကိုဖိုးေထြးအရက္ေသာက္ထားသျဖင့္ သူ႔အေနနဲ႔ စကားမ်ားမ်ား မေျပာသင့္မွန္းသိပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ျပသနာက ဒီအတိုင္းျငိမ္ေနလို႔ ျပီးလိမ့္မည္မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ သက္ျပင္းရွည္ကို ခ်လိုက္ရင္း-
“ကၽြန္ေတာ္ခင္မ်ားေနရာကေနျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ … ခင္မ်ားရင္ေတြ ေပါက္ကြဲမတတ္ ခံစားရမယ္ဆိုတာ နားလည္းပါတယ္ … အဲဒီေတာ့ ကိုဖိုးေထြးအေနနဲ႔ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ … ဘာလုပ္ခ်င္လဲ … ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ …“
သူ႔စကားအဆံုးတြင္ ကိုဖိုးေထြးက ေခါင္းေမာ့ျပီး တဟားဟားရယ္ေမာေနေလသည္။
“ဟား … ဟား … ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ … ဘာလုပ္ခ်င္လဲ … ဟုတ္လား … ေအးေပါ့ေလ … ခင္မ်ားက ေမးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖရေတာ့မွာေပါ့ … ဘာျဖစ္ခ်င္လဲဆိုေတာ့ … ခင္မ်ားေၾကာင့္ ေသသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို ျပန္လိုခ်င္တယ္ … ဘာလုပ္ခ်င္လဲဆိုေတာ့ … “
ကိုဖိုးေထြးက စကားကို မဆက္ေသးဘဲ လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရင္း သူ႔အား မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူက ေခါင္းငံု႔ထားလိုက္ရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းကို ေလးတြဲစြာ ခါယမ္းလိုက္ရင္း-
“မျဖစ္နိုင္တာေတြမေျပာပါနဲ႔လား ကိုဖုိးေထြးရယ္ … ခင္မ်ားမိန္းမက ေသဆံုးသြားျပီပဲ“
သူက ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ကိုဖိုးေထြး၏မ်က္နွာမွာ နာက်ည္းမႈတို႔ ရုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲသြားျပီး သူ႔အား လက္ညိႈးေငါက္ေငါက္ထိုးကာ-
“ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမေသသြားတာ ခင္မ်ားၾကီးေၾကာင့္ … ခင္မ်ားၾကီးေပါ့ေလွ်ာ့လို႔ … ခင္မ်ားၾကီး မကၽြမ္းက်င္ဘဲ ခြဲစိတ္ခဲ့လို႔ ေသဆံုးသြားရတာ … “
သူ စုတ္တစ္ခ်က္သပ္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုဖိုးေထြးနွင့္ တည့္တည့္ရင္ဆိုင္လိုက္ပါသည္။
“ကိုဖိုးေထြး … ခင္မ်ားရဲ႕စြပ္စြဲခ်က္ေတြ ျပင္ထန္လြန္းပါတယ္ဗ်ာ … ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အစြမ္းကုန္ … “
“ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ … ခင္းမ်ားတို႔ဆရာ၀န္ေတြေျပာေနက်စကားပဲေျပာမွာမလား … ဘာတဲ့ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆရာ၀န္ေတြ အစြမ္းကုန္ကုသတာပဲ … ဒါေပမယ့္ လူနာက ကံဆိုးလြန္းေတာ့ ခြဲစိတ္ေနရင္း အသက္ဆံုးရႈံးသြားတယ္ … စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ … အဲဒီစကားေတြက ခင္မ်ားတို႔လိုဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ ေျပာေနက် လက္သံုးေတာ္စကားလား … ဟား … ဟား … “
ကိုဖိုးေထြးမွာ တဟားဟားရယ္ေမာေနေသာ္လည္း မ်က္၀န္းအိမ္မွ မ်က္ရည္မ်ား အမွ်င္မပ်က္ စီးက်ေနေလသည္။
ေဒါက္တာျပည့္စံုစိတ္ထဲတြင္ အမွန္တကယ္ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရပါသည္။ ေသဆံုးသြားသူဇနီးသည္အတြက္ ၾကိတ္မနိုင္ ခဲမရျဖစ္ေနေသာ ကိုဖိုးေထြးအေပၚ သနားဂရုဏာ ျဖစ္ရပါသည္။
“ကိုဖိုးေထြးရယ္ … ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လူနာကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ပါ … “
“ဗ်ာ … ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာ … ဟား … ဟား … ရယ္စရာေတာ္ေတာ္ေျပာတတ္တဲ့ ဆရာ၀န္ပဲဗ် …
ခြဲစိတ္ရင္း ေသသြားတာ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာလား … “
“ကိုဖိုးေထြး မရိပါနဲ႔ဗ်ာ …“ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာလိုက္ရင္း တစ္ဘက္သို႔ လွည့္ေနလိုက္သည္။
“ဘာဗ် … ကၽြန္ေတာ္က ရိတယ္ဟုတ္လား … ဒီမွာ ေသဆံုးသြားသူက ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမဗ် … ခင္မ်ားမိန္းမဟုတ္ေတာ့ ခင္မ်ား ဘယ္ခံစားတတ္မလဲ … ေဟာဒီေကာင္က ဒီရင္ဘက္ၾကီးနဲ႔ ခံစားရတာဗ်“ဟု ဆိုကာ ကိုဖိုးေထြးက သူ႔ရင္ဘက္သူ လက္ျဖင့္ တဘုန္းဘုန္း ပုတ္ေနေလသည္။
သူ ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္။ ဒီအခ်ိန္တြင္ ကိုဖိုးေထြး၏ရင္ထဲက ေ၀ဒနာေတြ အရက္တန္ခိုးနွင့္အတူ ေပါက္ကြဲခ်င္တိုင္း ေပါက္ကြဲပါေစ။ သူ စိတ္ရွည္သည္းခံျပီး ဆက္နားေထာင္ေပးရံုမွလြဲ၍ ဘာမွ်မတတ္နိုင္ေတာ့။
“ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္မိန္းမကို သိပ္ခ်စ္တယ္ဗ် … ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀အေျခအေနက စုတ္ပ်က္သတ္ေနလို႔ မယားနဲ႔ေပ်ာ္ေနရမယ့္အခ်ိန္မွာ သူမ်ားနိုင္ငံမွာ ကၽြန္သြားခံခဲ့ရတယ္ … ခ်စ္ဇနီးေလးနဲ႔ အတူတူျပန္ေနရမယ့္အခ်ိန္ေလးေတြကို တမ္းတမွန္းဆရင္း ေပ်ာ္ခဲ့ရတယ္ … အလုပ္ေတြ ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္ ေငြေတြကို အပင္ပမ္းခံ … အဆင္းရဲခံရွာလာျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးကို တည္ေဆာက္မယ္လို႔ အားခဲျပီး ျပန္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက လူေလာကၾကီးကို စြန္ခြာသြားျပီ … ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို ေတြ႔ခြင့္မရေတာ့ဘူး … အဲဒါ ခင္မ်ားေၾကာင့္ … ကၽြန္ေတာ့္တို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းမယ့္ မိသားစုေလးကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တာ ခင္းမ်ားၾကီးေၾကာင့္ … လူသတ္သမား ခင္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္မေက်ဘူး … “
ကိုဖိုးေထြးက စကားဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ဟန္မေဆာင္နိုင္ေအာင္ တသိမ့္သိမ့္ ငိုေကၽြးေနေလသည္။ ေဒါက္တာျပည့္စံု၏ရင္ထဲတြင္လည္း ဆို႔နစ္ေၾကကြဲသြားရေလသည္။
“ေက်းဇူးျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပတာေလးကို နားေထာင္းေပးပါ ကိုဖိုးေထြး … “
“နားမေထာင္နိုင္ဘူး … ရွင္းျပဘို႔လည္း မၾကိဳးစားပါနဲ႔ … ေအး တစ္ခုေတာ့ ေျပာခဲ့မယ္ … ခင္မ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ ေက်မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာပဲ … “ဟု ေဒါသသံျဖင့္ေျပာရင္း ထိုေနရာမွ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။ ေဒါက္တာျပည့္စံုမွာ ကိုဖိုးေထြး၏ေက်ာျပင္အား ေငးေမာၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းရွည္ၾကီး ခ်မိေလေတာ့သည္။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@
အခန္း(၃)
ထိုေန႔ညတြင္ မိုးသက္မုန္တိုင္း ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲေသာေန႔ျဖစ္သည္။ စေနမဟုတ္ ဘာမဟုတ္နွင့္ တိုက္လိုက္သည့္ေလ၊ ေစြလိုက္သည့္မိုး။ လင္းကတည္းက ရြာခ်လိုက္သည္မွာ ညေနေမွာင္ရီပ်ိဳးေသာ အခ်ိန္ထိ မစဲနိုင္ေသာမိုး။
သြပ္ေခါင္မိုးေပၚသို႔ မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔ ထိေတြ႔သံဆူဆူညံညံနွင့္အတူ ေတာင္ေညာင္ဦး တိုက္နယ္ေဆးရံုေလးထဲတြင္ ေဆးရံု၀န္ထမ္းမ်ားအားလံုး မေမာနိုင္မပမ္းနိုင္ အလုပ္ရႈပ္လွ်က္ ရွိေပသည္။ အျပင္ေတြ မိုးေရေၾကာင့္ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ရွိေနေသာ္လည္း သူတို႔၏မ်က္နွာကိုယ္စီတြင္ ေခၽြးသီးမ်ား သီး၍သီး၍ ေနေခ်သည္တကား … ။
အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ မိုးရာသီတြင္ အျဖစ္မ်ားေသာ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးနွင့္ ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာ လူနာမ်ားမွာ ေဆးရံုကုတင္မ်ားထက္တြင္ အစီအရီ ျပည့္နွပ္ေနျပီး ကုတင္မ်ား မေလာက္ငွသျဖင့္ သမန္တလင္းတြင္ ဖ်ာခင္းကာ ေနရာခ်ထားေပးရသည္။ လူနာကေလးငယ္မ်ား၏ ေအာ္ဟစ္ငိုေကၽြးသံ၊ လူနာၾကီးမ်ား၏ ညည္းညဴသံမ်ားျဖင့္ ေဆးရံုတစ္ခုလံုး လႈပ္ရွားသက္၀င္ေနေလသည္။
အင္အားၾကီးမားေသာေလတစ္ခ်က္က ျပင္းထန္စြာ တိုက္ခတ္ရိုက္ခ်လိုက္ခ်ိန္တြင္ ေဆးရံုျပဴတင္းေပါက္မ်ား အလိုအေလ်ာက္ပြင့္ထြက္ကုန္သည္။ ထိုျပဴတင္းေပါက္မွတဆင့္ ေလနွင့္မိုးမ်ား ေရာပါလာၾကသည္။ ဒရစ္ပုလင္းမ်ားယမ္းခါျခင္းနွင့္အတူ လူနာေစာင့္မ်ား၏ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ ရုန္းကန္သံမ်ားျဖင့္ ေဆးရံုတစ္ခုလံုး ပြက္ေလာရိုက္ကုန္ေလသည္။
အလုပ္သမားမ်ားက ျပဴတင္းေပါက္မ်ားကို လွ်င္ျမန္စြာ လိုက္ပိတ္ၾကေသာ္လည္း မထူးျပီ။ ေဆးရံုၾကမ္းျပင္တစ္ခုလံုး ခၽြဲခၽြဲစိုေနေခ်ျပီ။ အျပင္မွေရမ်ားလွ်ံတက္လာျပီး ေဆးရံုထဲသို႔ပင္ စဥ္ဆက္မပ်က္ စီးဆင္းလာၾကေလျပီ။ ခဏအၾကာတြင္ ေဆးရံုၾကမ္းျပင္တစ္ခုလံုး ေရအိုင္ၾကီးျဖစ္သြားေခ်ျပီ။
ၾကမ္းျပင္တြင္ ေနရာေပးထားေသာ လူနာမ်ားအား ကုတင္ေပၚတြင္ နွစ္ေယာက္တစ္တြဲ၊ သံုးေယာက္တစ္တြဲ က်ပ္ညွပ္ေနေအာင္ ေနရာခ်ထားေပးရေလသည္။ ကုတင္တစ္ခုမွ ကုတင္တစ္ခုသို႔ သြားလာနိုင္ရန္ ေရအိုင္ထဲတြင္ အုတ္ခဲမ်ား အတန္းလိုက္ စီတန္းခ်ထားေပရေလသည္။
ေဒါက္တာျပည့္စံုသည္ အလုပ္သမားမ်ားအား အစီစဥ္တက် ညႊန္ၾကားျပီး ရံုးခန္းထဲတြင္ ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္ကို မႈတ္ေသာက္ေနေလသည္။ ခါးသက္သက္အရသာက ပင္ပမ္းႏြယ္နယ္မႈတို တဒဂၤအတြင္း ပေပ်ာက္ေစေလသည္။
ခဏအၾကာတြင္ မိုးေရမ်ားၾကားမွ ေထာ္လာဂ်ီတစ္စီးထုိးဆိုက္လာသံနွင့္အတူ ဆူဆူညံညံသံမ်ားကိုလည္း ၾကားလိုက္ရေလသည္။
“ဆရာ …. လူနာ တစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္“
“ေၾသာ္ … ဟုတ္ျပီ ေဒၚစိန္ ကၽြန္ေတာ္လာခဲ့မယ္၊ လူနာကို စမ္းသပ္ခန္းထဲ ျမန္ျမန္ထည့္လိုက္ …“
နားၾကပ္ကို ပုခံုးေပၚတင္ကာ စမ္းသပ္ခန္းထဲသို႔ အေျပး၀င္သြားရျပန္ေလသည္။ လူနာနေဘးတြင္ လူနာရွင္မ်ားမွာ အံုခဲေနၾကေလသည္။ ရြာလံုးကၽြတ္မ်ား လိုက္လာေလသလားဟု ေအာင္းေမ့ရေလာက္ေအာင္ စမ္းသပ္ခန္းတစ္ခုလံုးျပည့္နွပ္ေနေလသည္။ စမ္းသပ္ခန္းျပင္ပတြင္လည္း အထုပ္အပိုးမ်ားျဖင့္ ေစာင့္ေနေသာ လူမ်ားမွာလည္း စုစုရုန္းရုန္း။ လူတစ္ဦးေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ပါက က်န္သူမ်ားက ယခုကဲ့သို႔ စိုးရိမ္တၾကီး လိုက္ပို႔ၾကသည္မွာ ခ်စ္စရာေတာရြာဓေလ့ပင္မဟုတ္လား … ။
“ဘာလိုျဖစ္တာလဲ ….“
လူနာအမ်ိဳးသမီးမွာ စမ္းသပ္ခံုေပၚတြင္ ပက္လပ္အေနအထားျဖင့္ ညည္းညဴေနရွာသည္။ ေဘးနားရွိ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ဦးက မ်က္နွာငယ္ေလးနွင့္ သူ႔အားေမာ့ၾကည့္ေနျပီး လူနာအား ေျပာလိုက္ဆိုတဲ့ သေဘာျဖင့္ လက္ကိုတို႔ေလသည္။ လူနာက နာက်င္မႈေ၀ဒနာၾကားမွ အားတင္းကာ-
“ဆရာ … ကၽြန္မ ဗိုက္အရမ္းေအာင့္ေနတယ္ဆရာ“
လူနာအမ်ိဳးသမီးက ဗိုက္ကိုနွိပ္လ်က္ မခံမရနိုင္ျဖစ္ျပီး ရႈံ႕မ့ဲေနေလသည္။ သူက လူနာ၏နွဖူးအား လက္ကိုေမွာက္လွ်က္ စမ္းသပ္လိုက္သည္။ လူနာမွာဖ်ားေနေခ်ျပီ။ ဆရာမက အလိုက္သိစြာျဖင့္ အပူခ်ိန္တိုင္ကရိယာကို လူနာ၏ခ်ိဳင္းၾကားတြင္ ထည့္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူက ဗိုက္ကို ေသခ်ာစမ္းသပ္လုိက္သည္။
“ဗိုက္ဘယ္ေနရာက ပိုနာသလဲ၊ လက္နဲ႔ေထာက္ျပပါ …“
လူနာက သူမ၏ဗိုက္တြင္ အနာဆံုးေနရာကို လက္နွင့္ေထာက္ျပေလသည္။ ညာဘက္ခါးေအာက္ေထာင့္စြန္းေနရာမွ ျဖစ္ေနေလသည္။ သူက ထုိေနရာကို အားျဖင့္ ဖိႏိႈပ္စမ္းသပ္လိုက္သည္။ ဖိႏိႈပ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ မနာက်င္ဘဲ ျပန္လႊတ္လိုက္သည့္အခ်ိန္က်မွ လူနာမွာ မခံမရနိုင္ျဖစ္ကာ ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားေလသည္။
“အမယ္ေလး …. “
“တျခားဘာျဖစ္ေသးလဲ …“
“ဟို … ဟို … ကၽြန္မ အစားမွားလို႔ထင္တယ္ နည္းနည္း အန္ေသးတယ္“
“ဟုတ္ျပီ၊ ခင္မ်ားမွာ အိမ္ေထာင္ရွိလား“ဟု သူက လူနာ၏ မ်က္လံုးအား ျဖဲၾကည့္ရင္း ေမးလိုက္သည္။ ေသြးအား မနည္းေသးသျဖင့္ စိတ္ေအးသြားရသည္။
“ရွိပါတယ္“
“အခု သူကဘယ္မွာလဲ၊ ေဆးရံုကို ပါမလာဘူးလား“
“မပါလာပါဘူး၊ သူက မေလးရွားမွာ…“
သူမ၏မ်က္လံုးမ်ားတြင္ လြမ္းေငြ႔ရိပ္မ်ား ျဖတ္သန္းသြားသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။
“မေလးရွားသြားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ“
“တစ္နွစ္ေလာက္ရွိျပီဆရာ … အား … အား“ဟု ေျပာျပီးျပီးခ်င္း နာက်င္မႈေၾကာင့္ ညည္းတြားေနျပန္သည္။
“ေနပါအံုး လံုခ်ည္ေကာ ပံုမွန္လာသလား“
သူမက ခ်က္ခ်င္းမေျဖ။ ရွက္ရြံ႕မႈေၾကာင့္ မ်က္နွာတစ္ခုလံုး နီျမန္းေနေလသည္။ ခဏေနေတာ့ … “ပံုမွန္ပါပဲ …“ ဟု တိုးလ်စြာ ေျပာျပီး ေခါင္းငံု႔ထားေလသည္။ သူက ဆရာမလက္ထဲမွ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ကရိယာကိုယူျပီး လူနာလက္ကို ပတ္ကာ တိုင္းလိုက္သည္။ ေသြးေပါင္လည္း ေကာင္းေနသျဖင့္ စိတ္ေအးသြားရျပန္သည္။ စမ္းသပ္မႈျပီးဆံုးသြားေသာအခါ …
“ကဲ … အိမ္ေထာင္လည္းမရွိဘူးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕စမ္းသပ္မႈအရ အူအတက္ေရာင္တာျဖစ္ဘို႔ မ်ားပါတယ္၊ အင္း … တျခားေရာဂါေတြလည္းျဖစ္နိုင္ေျခရွိပါတယ္၊ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာေရာဂါလည္းဆိုတာ ေသခ်ာသိခ်င္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီတိုက္နယ္ေဆးရံုမွာ အဆင္မေျပဘူး၊ ျမိဳ႕ေဆးရံုေတြမွာပဲ အဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္၊ အဲဒီမွာ တီဗီြဓါတ္မွန္တို႔ ေသြးတို႔စစ္လို႔ရတာ၊ ဒီမွာက ဓါတ္ခြဲခန္းမရွိဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ျဖစ္နိုင္ရင္ ျမိဳ႕ေဆးရံုကိုပဲ သြားလိုက္ပါ … ကၽြန္ေတာ္လႊဲစာေရးေပးလိုက္မယ္ … “
“အို … မသြားပါဘူး“
လူနာနေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ဆိုေလသည္။ သူက ထိုအမ်ိဳးသမီးၾကီးဘက္သို႔ လွည့္လိုက္ျပီ-
“ေဒၚေလးက လူနာနဲ႔ဘယ္လိုေတာ္သလဲ“
“က်ဳပ္က သူ႔အေမပါ၊ က်ဳပ္တုိ႔က ေဆးရံုေဆးခန္းဆိုတာ က်ဳပ္တို႔တစ္သက္ သြားဖူးလာဖူးတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အခုဟာေတာင္ က်ဳပ္သမီးက ဗိုက္နာတာ မခံစားနိုင္ေတာ့လို႔ဆိုလို႔ ဒီေဆးရံုကို ေရာက္လာရတာပါ၊ အိမ္မွာ ဘိေႏၱာေဆးနဲ႔ကုတယ္ … အႏိႈပ္သည္ေတြနဲ႔ ႏိႈပ္ပါေသးတယ္ … မေပ်ာက္နိုင္ျဖစ္ေနတာ ဆရာရယ္ …၊ ျဖစ္နိုင္ရင္ေလ … က်ဳပ္သမီးေလးကို ဒီမွာပဲ ကုေပးပါဆရာ … မိုးေတြကလည္း တအားရြာေနေတာ့ … ျမိဳ႕ေဆးရံုကိုလည္း သြားလို႔အဆင္ေျပမွာမဟုတ္ဘူး … သြားလည္းမသြားခ်င္ဘူး … “
ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းရွည္ခ်မိေလသည္။ သူမ၏မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္စမ်ား ရစ္၀ဲေနျပီး သမီးအတြက္ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ေနပံုလည္း အတုိင္းသား ေပၚလြင္ေနေလသည္။
“အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ … ခြဲစိတ္မႈျမန္ျမန္လုပ္မွျဖစ္လိမ့္မယ္၊ အူအတက္ေရာင္ေနတာကေန ေပါက္ထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ လူနာအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးစိုးရိမ္ရပါတယ္ …“
“ဟုတ္လား … အဲဒါဆိုရင္ က်ဳပ္သမီးေလးကို ဆရာ့ဆီမွာ အပ္ပါတယ္၊ ဆရာေကာင္းသလိုၾကည့္လုပ္လိုက္ပါ “ဟု အသံတုန္တုန္ယင္ယင္နွင့္ဆိုကာ ထိုအမ်ိဳးသမီးၾကီးက အိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ကို သူ႔ဆီသို႔ ကမ္းေပးေလသည္။ သူလည္း အစပထမေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သေဘာေပါက္သြားကာ ျပံဳးျပံဳးေလးျဖစ္သြားရပါသည္။
“ပိုက္ဆံအပိုေပးစရာမလိုပါဘူး …၊ လူနာ စ ေရာက္ျပီဆိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုအပ္ထားတာပဲ၊ သူက ကၽြန္ေတာ့္လူနာျဖစ္သြားျပီေလ … “
ထိုအမ်ိဳးသမီးက သူ႔အား မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးျဖင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။
“ကဲ … ဆရာမေရ …. ခနေနရင္ ခြဲခန္းစမယ္၊ အူအတက္ေရာင္တာ ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာေအာင္ ဆီးစစ္ၾကည့္ပါအံုး၊ အမ်ိဳးသားမရွိဘူးဆိုေပမယ့္ ကိုယ္၀န္မရွိနုိင္ဘူးလို႔ မေျပာနိုင္ဘူး၊ ေနရာမွားသေႏၵတည္ေနတယ္ဆိုရင္ ဒုကၡ“
သူက ေဆးပညာဘာသာျဖင့္ ဆရာမအား လွမ္းေျပာလိုက္ပါသည္။ သူရဲ႕ေလ့လာမႈပညာအရ ဒီလူနာသည္ အူအတက္အေယာင္တာျဖစ္ဘို႔မ်ားပါသည္။ ပိုျပီးေသခ်ာသြားေအာင္ ဆီးစစ္ခိုင္းရေလသည္။ ဆီးစစ္ရမယ္ဆုိေတာ့ လူနာမ်က္နွာမွာ သိသိသာသာ ပ်က္ယြင္းေနေလသည္။ အိမ္ေထာင္မရွိပါဘူးဆို ဆီးပါစစ္ခိုင္းေနသျဖင့္ စိတ္ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ေနပံုရေလသည္။ ဆီးစစ္ထားေသာတုတ္ေခ်ာင္းေပၚတြင္ တစ္ေခ်ာင္းသာေပၚသျဖင့္ ကိုယ္၀န္မရွိ။ သူစိတ္သက္သာရာရသြားေလသည္။
“ကဲ … ဆရာမေရ … ေနာက္တစ္နာရီဆိုရင္ ခြဲခန္းစမယ္၊ ခဲြခန္းပစၥည္းေတြ ေပါင္းထားလိုက္ေတာ့ … ေနာက္ျပီး လိုအပ္ရင္ ေသြးသြင္းဘို႔ ေသြးရွာခိုင္းထားလိုက္“
သူက ဆရာမအား လိုအပ္တာမ်ား ညႊန္ၾကားျပီး သူ၏ရံုးခန္းထဲသို႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ အျပင္တြင္ မိုးမစဲေသး … ။ လွ်ပ္စီး ၀င္းခနဲလတ္သြားျပီး မိုးခ်ိန္းသံ“ ဂ်ိန္း“ခနဲျမည္သံေၾကာင့္ ၾကက္သီးထသြားရေလသည္။ ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလံုး မိုးသားမ်ားလိမ့္တက္လာျပီး မေက်နပ္မႈမ်ားကို အျငိဳးၾကီးၾကီးနွင့္ ရြာခ်ေတာ့မည္ပံုေပါက္ေနေလသည္။ “ဂ်ိန္း ….“
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
အခန္း(၄)
ေဒါက္တာျပည့္စံုသည္ လက္ေဆးကန္တြင္ လက္ေဆးေနရင္း သူသိပ္ၾကိဳက္ေသာ “မိုးည” သီခ်င္းကို တိုးတိုးေလး ျငီးဆိုေနမိသည္။ ခြဲခန္းအတြင္းသို႔ ၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အရက္ပ်ံ စူးရွရွအနံ႔ကို ရႈရႈိက္လိုက္ရျပီး ခြဲစိတ္ခန္းသံုးကရိယာမ်ား၏ အသံဗလံမ်ိဳးစံုက ဆီးၾကိဳေနေလသည္။
“ဆရာမ … အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလား …“
“အဆင့္သင့္ျဖစ္ပါျပီဆရာ ….“
ဆရာမက ခြဲခန္းသံုးကရိယာမ်ားအား ပိုးသတ္ျပီးသား စားပြဲေပၚတြင္ သူ႔ေနရာနွင့္သူ အစီအရီခ်ထားရင္းမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ခြဲခန္းသံုးကရိယာ တစ္မ်ိဳးခ်င္းစီကို ေရတြက္မွတ္သားေနသည္။
“ဆရာ … လူနာသြင္းလိုက္ရေတာ့မလား“
“ေၾသာ္ … ေအးေအး သြင္းလိုက္ေတာ့ေလ ကို၀င္းေမာင္ … ကဲ … ဆရာမ စ လိုက္ၾကရေအာင္ ….“
ထိုသို႔ေျပာျပီး ပိုးသတ္ထားေသာ ခြဲစိတ္ခန္း၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္လိုက္သည္။ အလုပ္သမားေဒၚစိန္က သူ႔ေနာက္မွေနျပီး ၾကိဳးစမ်ားကို လာေရာက္ခ်ည္ေနွာင္ေပးေလသည္။ အလုပ္သမားနွစ္ေယာက္က လူနာအား ခြဲစိတ္ခန္းတြင္းသို႔ တြန္းလွည္းျဖင့္ ေခၚေဆာင္လာေခ်ျပီ။ လူနာမွာ ေၾကာက္ရြ႕ံမႈေၾကာင့္ ထင္သည္။ နႈတ္ခမ္းသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ား စံုမွိတ္ထားျပီး ဘုရားစာကိုသာ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ဖတ္ေနေလသည္။ သူက လူနာ၏မ်က္နွာကို ေသခ်ာၾကည့္ကာ ျပံဳးလိုက္ပါသည္။
“ဘာမွမေၾကာက္ပါနဲ႔ မေအးေငြ၊ အားလံုးအဆင္ေျပမွာ“
“ကၽြန္မ ေၾကာက္တယ္ဆရာ … ျပီးေတာ့ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားကိုလည္း သတိရလိုက္တာ ဆရာရယ္ … သူက ကၽြန္မကို သိပ္ခ်စ္တာ …. “
“ေၾသာ္ မေအးေငြရယ္ … စိတ္ကိုေအးေအးထားပါ“
သူက မေၾကာက္ေစရန္ ေျဖသိမ့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူမ၏မ်က္နွာမွာ ေၾကာက္ရြံ႕မႈတို႔ ေျပေပ်ာက္သြားေလသည္။
“ကဲ မီးအလင္းအေမွာင္ ကို၀င္းေမာင္နွင့္အဖြဲ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလား …“ဟု သူက ေနာင္ေျပာင္ကာ ေျပာလိုက္ေလသည္။
တိုက္နယ္ေဆးရံုေလးရွိ ခြဲစိတ္ခန္းထဲတြင္ ျမိဳ႕ေဆးရံုမ်ားကဲ့သို႔ ဆလိုက္မီးမရွိ။ ဖန္ေခ်ာင္းမ်ားတပ္ဆင္ထားေသာ္လည္း ဖန္ေခ်ာင္းမီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေသြးေၾကာ ေသးေသးေလးမ်ားအား ေကာင္းစြာ မျမင္ရေပ။ အလုပ္သမားကို၀င္းေမာင္က သူ႔ေနာက္မွေန၍ ဆလိုက္မီးအစား ဓါတ္မီးျဖင့္ ထိုးျပရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မီးအလင္းအေမွာင္ ကို၀င္းေမာင္ဟု ေနာက္ေျပာင္ က်ည္စယ္ ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ေတာေဆးရံုေလးတြင္ ေလေအးစက္မရွိ၊ လွ်ပ္စစ္ခၽြဲစုပ္စက္မရွိ၊ ေလေအးစက္အစား ပန္ကာကိုအသံုးျပဳရသည္။ ခၽြဲစုပ္စက္အစား ေျခနင္းခၽြဲစုပ္စက္ကိုသာ ေျခေထာက္ေညာင္းေအာင္ နင္းရေလသည္။
လူနာအား ခဲြစိတ္ခံုေပၚသို႔ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ ခြဲစိတ္မႈလုပ္ငန္းစတင္ေခ်ျပီ။ ဆရာမက လူနာ၏ဗိုက္ေပၚရွိ ခြဲစိတ္မည့္ေနရာနွင့္ ၄င္းပတ္လည္တြင္ အစီစဥ္တက် ေဆးေၾကာေပးျပီး အားလံုးအဆင့္သင့္အေနထားသို႔ ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ သူက လူနာ၏လက္ေမာင္းမွတဆင့္ ေမ့ေဆးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုးသြင္းလိုက္ေလသည္။
ေမ့ေဆးပိုက္ထဲမွ ေဆးတစ္၀က္သာေရာက္ေသးသည္။ လူနာမွာ ေမ့ေမ်ာသြားေခ်ျပီ။ သူ လက္အိပ္ကိုျမန္ျမန္ေကာက္စြပ္လိုက္ကာ ခြဲစိတ္ရန္အသင့္ျပင္လိုက္ေလသည္။ ခြဲစိတ္ခန္းတစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားျပီး ခြဲစိတ္ခန္းသံုးကရိယာမ်ား၏အသံမ်ားကသာ ၾကီးစိုးေနေလသည္။
၀မ္းဗိုက္ေပၚတြင္ အူအတက္ရွိမည့္ေနရာအား မွန္းဆကာ အေရျပားအား ေဒါင္လိုက္ ခြဲခ်လိုက္သည္။ အေရျပားအား ခြဲျပီးခ်ိန္တြင္ ၀င္း၀ါေနေသာ အဆီျပင္ကို ေတြ႔ရွိရေလသည္။ ထိုအဆီျပင္မွ တဆင့္ ၾကြက္သားအလႊားမ်ား အစီစဥ္တက်ခြဲလိုက္ေလသည္။ သူက ခြဲလိုက္ ဆရာမ ကူညီလိုက္ျဖင့္ ခြဲခန္းတစ္ခုလံုးမွာ ပန္ကာလည္သံမွတပါး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။
အတြင္းကလီစာမ်ားအား ဖံုးအုပ္ထားေသာ အလႊာပါးေလးအား ထိပ္ခၽြန္ကပ္ေၾကးေလးျဖင့္ အသာအယာဖိညွပ္လိုက္ျပီး ဓါးျဖင့္ ဆက္ခနဲေလး ထိုးျဖဲလိုက္သည္။ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာပင္ ထိုအေပါက္မွ မည္းညစ္ေနေသာ ေသြးပုတ္မ်ား ပန္းထြက္လာေလသည္။ ေသြးပုပ္မ်ားမွာ သူ၏ခြဲစိတ္ခန္း၀တ္စံုနွင့္ မ်က္နွာမ်ားပါ စိုခၽြဲကုန္ေလသည္။ ထုိပန္းထြက္လာေသာ ေသြးပုပ္မ်ားအား အခ်ိန္ေတာ္ၾကာေအာင္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။
“ဆရာမ … ဆက္ရွင္ ျမန္ျမန္ စုပ္….“
ထိုေသြးပုပ္မ်ားကို စုပ္ထုတ္လိုက္ရန္ ဆရာမအား ညႊန္ၾကားလိုက္သည္။ ဆရာမက စုပ္ပိုက္ျဖင့္ခပ္ျမန္ျမန္စုပ္ေသာ္လည္း ေသြးပုပ္မ်ားမွာ ကုန္၍မသြား၊ ဆက္လက္၍ ပန္းထြက္ေနသည္။ ခြဲထားေသာ အေပါက္ထဲသို႔ သူ႔လက္နွစ္ေခ်ာင္းကိုလွ်ိဳသြင္းကာ အူမၾကီးတစ္ေလွ်ာက္ အူအတက္ကို ရွာေဖြၾကည့္လိုက္သည္။ ခဏအၾကာတြင္ ပုန္းေရွာင္ေနေသာ အူအတက္အား ခဲရာခဲစစ္ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေလသည္။ လက္သန္းအရြယ္အူအတက္မွာ ညိုျခင္း၊ မည္းျခင္း၊ ေရာင္ျခင္းမရွိ။ ပန္းေရာင္သန္းေနသည္။ အူအတက္ေရာင္တာ လံုး၀မျဖစ္နိုင္ေတာ့ေပ။ သူမ်က္လံုးျပဴးသြားရကာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားရျပန္သည္။
“ဆရာမေရ … အူအတက္ေရာင္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဟာ …. ေသြးပုပ္ေတြကလည္း တအားထြက္ေနပါလား“
သူ၏မ်က္နွာတြင္ ေဇာေခၽြမ်ားျပန္ေနေခ်ျပီ။ ဓါးကိုင္ထားေသာ လက္မ်ားသည္ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနေခ်ျပီ။ ဘာေၾကာင့္ ေသြးပုပ္ေတြထြက္ေနရတာလဲ။ သူအေျပးအလႊား စဥ္းစားမိသည္။ ေနရာမွာ သေႏၵတည္ျခင္းလား။ ဒါလည္းမျဖစ္နုိင္။ အမ်ိဳးသားကလည္း အေ၀းမွာ။ ဆီးစစ္ထားတာကလည္း ကိုယ္၀န္မရွိ။ ဒီအတိုင္းလက္ေလွ်ာ့ျပီး ဗိုက္ျပန္ပိတ္လို႔ကလည္းမျဖစ္။ ေသြးပုပ္မ်ားက တလေဟာ ပန္းထြက္ေနသည္။
ထုိထြက္ေနေသာ ေနရာအား အခ်ိန္မီပိတ္နိုင္မွ ျဖစ္မည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ေသြးထြက္လြန္ျပီး လူနာေသဆံုးသြားနိုင္သည္။ သူသည္ ခြဲထားေသာ အေပါက္မွေန၍ သားအိမ္ရွိရာသို႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလး စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဗုေဒၵါ …။ သူ ေယာင္ယမ္းစြာ တမ္းတမိသည္။ သားအိမ္နား တစ္၀ိုက္မွာ ကေလးငယ္ေလး၏လက္သီးဆုပ္အရြယ္ခန္႕ အလံုးၾကီးအား ခပ္မာမာပံုစံျဖင့္ ထိေတြ႔စမ္းသပ္မိေလသည္။ သူ၏မ်က္နွာမွာလည္း ေသြးဆုတ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေခ်ျပီ။ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားကလည္း ခြဲစိတ္ခန္း၀တ္စံုတစ္ခုလံုး ခၽြဲခၽြဲစိုေနခ်ျပီ။
“ဆရာမေရ … သားဥအိမ္ေရာင္ျပီး ေပါက္ကြဲသြားတာျဖစ္ဘို႔မ်ားတယ္ … ဗိုက္ကိုျပန္ပိတ္မယ္“
သူ၏ပါးစပ္မွ အစီစဥ္တက် ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား တရက္စပ္ထြက္လာေလသည္။ ခုနက အူအတက္ေနရာတြင္ ခြဲထားေသာ အေပါက္အား စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ျပန္ပိတ္ရသည္။
ဗိုက္ကိုပိတ္ျပီးေသာအခါ လူနာမွာ တစ္ကုိယ္လံုး ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္။ ခြဲစိတ္ခန္းမ၀င္ခင္က အဆင္သင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေသြးပုလင္းကုိ အေၾကာမွေန၍ ခပ္ျမန္ျမန္ သြင္းရျပန္သည္။
ေသြးေပါင္ခ်ိန္က်ေနသျဖင့္ ဒရစ္ပုလင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလးခ်ခိုင္းရသည္။ ၀မ္းဗိုက္ေပၚရွိ ဆီခံုရိုးအထက္ ၁ စင္တီမီတာခန္႔အကြာတြင္ အလ်ားလိုက္ခြဲျခားလိုက္သည္။ ၀မ္းဗိုက္အား အလႊာလိုက္၊ အထပ္လိုက္ခြဲစိတ္ျပီးေသာအခါ ကလီစာမ်ားအား ဖံုးအုပ္ထားေသာ အလႊာပါးသို႔ ေရာက္ရွိေလျပီ။ ထို႔ေနရာသို႔ ဆက္ခနဲ ထိုးေဖာက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ခုနကဲ့သုိ႔ပင္ ေသြးမ်ား ပန္းထြက္လာျပန္သည္။ ေသြးပုပ္မ်ားအား စုပ္ပိုက္ျဖင့္စုပ္ထုတ္၏။
ေသြးပုပ္မ်ား ကုန္ဆံုးသြားသေလာက္နီးပါးရွိေသာအခါ တရားခံကို ေတြ႔ရွိေပျပီ။ မည္းပုပ္ေနေသာ သားဥအိမ္ၾကီးအား ထင္းထင္းၾကီးေတြ႔ရွိေလသည္။ ထိုသားဥအိမ္ၾကီးမွာ ေယာင္ယမ္းေဖာင္းကားေနျပီး ေသြးပုပ္မ်ား ဆက္လက္ထြက္ေနဆဲ။ သားဥအိမ္ၾကီးအား ခပ္ျမန္ျမန္ ျဖတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ထုိသို႔ ျဖတ္ထုတ္ပါမွ ေသြးတိတ္ရပ္ကာ လူနာ၏ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရေပလိမ့္မည္။
သူ၏ထင္ျမင္ခ်က္တို႔ လြဲသြားခဲ့ေလျပီ။ လူနာမွာ ေသြးထြက္လြန္ျပီး ခြဲစိတ္ေနရင္းမွ ေသဆံုးသြားခဲ့ေလျပီ။
“ဆရာ … ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ“
သူ၏အေတြးအာရံုမ်ား လြင့္စင္ကုန္သည္။ သူ႔ေဘးနားတြင္ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးနွင့္ သူ႔အား စိုက္ၾကည္ေနေသာ ဆရာမကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ သူက ဘာစကားမွမဆိုျဖစ္ဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိသည္။
“အဲဒီေလာက္ၾကီးလည္း စိတ္ညစ္စရာေတြ မေတြးပါနဲ႔လား … ျပီးခဲ့တာေတြလည္း ျပီးခဲ့ျပီးျပီပဲ“ဟု ဆရာမက ေျပာရင္း သူ၏နေဘးခံုတန္းေလးေပၚတြင္ ျဖည္းညင္းစြာ လာထိုင္ေလသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဆရာ၀န္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အခုလိုအျဖစ္မ်ိဳးတစ္ခါမွ မၾကံဳဖူး၊ မေတြ႔ဖူးေတာ့ အတိတ္ရဲ႕အရိပ္ဆိုးၾကီးက အျမဲေျခာက္လွန္႔ေနတယ္ဗ်ာ … “
“ေၾသာ္ … ဆရာရယ္ … မမွားေသာေရွ႕ေန၊ မေသေသာေဆးသမားတဲ့၊ ေနာက္ျပီး … ေသသြားတဲ့လူနာက ဆရာ့အမွားေၾကာင့္မွ မဟုတ္တာ … “
“ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင့္လို႔ပဲ ခံစားရတယ္ဗ်ာ … “
“ကၽြန္မတို႔က ျမိဳ႕ေဆးရံုကိုသြားဘို႔ တိုက္တြန္းတယ္၊ လူနာနဲ႔လူနာရွင္ေတြက မသြားခ်င္ၾကဘူးဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔လည္း ဘယ္တတ္နိုင္ပါ့မလဲ … “
“ဟုတ္ပါတယ္ေလ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဆရာၾကီးေတြေတာင္ အူအတက္ေယာင္တယ္ဆိုျပီးခြဲတာ တစ္ျခားေက့စ္ေတြနဲ႔လြဲမွားၾကေသးတာပဲ၊ ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာ လူအင္အား၊ ပစၥည္းအစံုအလင္နဲ႔ ဓါတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈေတြေၾကာင့္ လူနာရဲ႕အသက္ကို ကယ္တင္နိုင္ၾကတယ္ … အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ခြဲစိတ္တဲ့ လူနာတိုင္းကိုလည္း အသက္ရွင္လွ်က္နဲ႔ပဲ ျမင္ခ်င္ ေတြ႔ခ်င္တယ္“
“ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ကလည္း ဆရာလိုပါပဲ၊ အင္း … ကၽြန္မထင္ျမင္ခ်က္ကိုေျပာရမယ္ဆိုရင္ … ခြဲစိတ္မႈတိုင္း ေအာင္ျမင္ရမယ္လို႔ေတာ့ အျမဲမမွတ္ယူသင့္ဘူးဆရာ၊ ကံဆုိတာ ရွိေသးတယ္ေလ၊ ေနာက္ျပီး ခြဲစိတ္မႈမတိုင္ခင္ကတည္းက လူနာနဲ႔လူနာရွင္ေတြက သေဘာတူညီေၾကာင္းလက္မွတ္ထိုးခဲ့တာပဲ … “
“ေအးဗ်ာ … ကိုဖိုးေထြးကို ေသခ်ာရွင္းျပခ်င္ပါတယ္ … ဒါေပမယ့္ သူက လက္မခံဘူး … “
“အိုး … ဆရာ ျဖည္းျဖည္းထပါ … ဆရာ့ေခါင္းက ဒါဏ္ရာကလည္း ေပ်ာက္ေသးတာမဟုတ္ဘူး … “
ပတ္တီးစည္းထားေသာ ေခါင္းကို စမ္းမိသည္။ ဒါဏ္ရာက မနာက်င္ေသာ္လည္း ရင္ထဲတြင္ တဆစ္ဆစ္ခံစားရသည္က ပိုဆိုးလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
“ဆရာအိပ္ေနတုန္းက ဥကၠဌၾကီးလာသြားေသးတယ္ … ဆရာေခါင္းကို ရိုက္လိုက္တဲ့ လူေတြကို စံုစမ္းလို႔ရျပီတဲ့ … ဆရာအမႈဖြင့္မလားလို႔ လာေမးတာတဲ့ … “
“အမႈမဖြင့္ပါဘူး … ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ဘယ္သူရိုက္လိုက္တယ္ဆိုတာ အစကတည္းက သိျပီးသားပါ … အင္း … သူေက်နပ္မယ္ဆိုရင္ ေခါင္းဒါဏ္ရာက နာက်င္မႈေတြ အလိုအေလ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ပါျပီဗ်ာ… “
ေဒါက္တာျပည့္စံုက သက္ျပင္းရွည္ခ်ရင္း တံခါးေပါက္ဆီသို႔ အၾကည့္ေရာက္မိသည္။ တံခါးေပါက္တြင္ကား … လူတစ္ေယာက္ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးရပ္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။
“ကို . ဖိုး . ေထြး … “ဟု ေဒါက္တာျပည့္စံု၏ပါးစပ္မွ တစ္လံုးခ်င္းထြက္လာေလသည္။
ကိုဖိုးေထြးက အေျပး၀င္လာျပီး သူ႔ေဘးနားတြင္ ပုဆစ္တုတ္လိုက္ကာ …
“ဆရာ … ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္ … စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ဆရာ့ကိုမွ ႏႈတ္နဲ႔ျပစ္မွား မိရံုတင္မကဘူး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ပါ ေစာ္ကားမိတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ … ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္ … “
လက္အုပ္ခ်ီကာ မ်က္နွာငယ္ေလးနွင့္ သူ႔အား ခယေတာင္းပန္ေနေသာ ကိုဖိုးေထြးကို ၾကည့္ျပီး ေဒါက္တာျပည့္စံု ျပံဳးမိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္လႊြတ္ပါတယ္ ကိုဖိုးေထြး … ကိုဖိုးေထြးအေနနဲ႔လည္း စိတ္တိုသင့္ပါတယ္ေလ … အသက္တစ္ေခ်ာင္းလံုးပါ ဆံုးရႈံးခဲ့ရတာကိုး … “
“ဒါကေတာ့ ဒါေပါ့ေလ … အဲဒီတုန္းက ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းဆိုေတာ့ မႊန္ထူျပီး ေျပာမိေျပာရာ၊ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္မိသြားတာပါ … ေဘးစကားကို ယံုၾကည္ခဲ့မိလို႔ အမွန္ကိုမသိဘဲ ထင္ရာလုပ္ခဲ့မိတယ္ဆရာရယ္ … “
“အင္း … ဒီလုိရွိတယ္ ကိုဖိုးေထြးရဲ႕ … ကၽြန္ေတာ့္တို႔နိုင္ငံက ဗုဒၵဘာသာနိုင္ငံဆိုေတာ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ လူနာၾကားမွာ ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈဆိုတဲ့ ေမတၱာေနွာင္ၾကိဳးေလးနဲ႔ပဲ ဆက္ဆံၾကတယ္ … တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေမတၱာတရားကို ေရွ႕တန္းတင္ျပီး အျပန္အလွန္နားလည္မႈ ရွိၾကတယ္ … သူမ်ားနိုင္ငံေတြမွာ တရာစြဲေနၾကတာကို အားက်ေနမယ္ … ေဘးေျပာတာကို ယံုေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒီၾကိဳးေလး ဘယ္ေလာက္ပဲ ခိုင္ျမဲပါေစ အလြယ္တကူပ်က္သြားနိုင္တယ္ … အဲဒီေတာ့ဗ်ာ … ဟိုအရင္တုန္းကလိုပဲ ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈ ၾကိဳးေလးကိုပဲ ခိုင္ျမဲေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရေအာင္ဗ်ာ … “
“ဟုတ္ကဲ့ … သေဘာထားၾကီးျပီး သည္းခံခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေလးစားတယ္ဗ်ာ … ဆရာ့ကို ကန္ေတာ့ပါရေစေနာ္ … “ဟု ဆိုကာ ကိုဖိုးေထြးသည္ ေဒါက္တာျပည့္စံုအား ရွင္ခိုးဦးခ်ကန္ေတာ့ေလသည္။
ေဒါက္တာျပည့္စံုနွင့္ ကိုဖိုးေထြး၏ရင္ထဲတြင္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျမဲျမန္စြာ တုပ္ေနွာင္လိုက္ေလသည္။
ထိုၾကိဳးေလးကား ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈဆိုသည့္ ေမတၱာေနွာင္ၾကိဳးေလးပဲျဖစ္ေလသတည္း…။
အာကာေခတ္ပိုင္
(ဇီ၀က မဂဇင္း၊ ဇြန္လ ၂၀၁၂)
ဆရာ ေျပာခ်င္တာ လူနာ အမ်ဳိ်းသမီး က ကိုယ္ဝန္ ရွိတာ ကို ဖ်က္ထားတာ လား ဒါမွ မဟုတ္ ရိုးရိုး သားဥအိမ္ထဲက အလံုးလား
ReplyDeleteThis comment has been removed by a blog administrator.
Deleteပုိစ္႔ေလးကုိအစမွဆုံးထိဖတ္လုိက္ရေတာ႔ လူနာရဲ့ေရာဂါကုိေသခ်ာမသိရေပမယ္႔လဲ
ReplyDeleteဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က လူနာေတြေပၚထားထဲ႔စိတ္ေလးေပါ႔ေနာ္
အဲဒါေလးျမင္ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္---
This comment has been removed by a blog administrator.
Deleteအကို အရမ္းေတာ္တယ္ သိလား?ေဒါက္တာစိုးလြင္တို႔လို နာမည္ႀကီး ဆရာ၀န္ စာေရးဆရာျဖစ္ရင္ မုန္႕ေတာ့ ၀ယ္ေကၽြးေနာ္
ReplyDeleteေသခ်ာ ဖတ္သြားတယ္ေနာ္..စာအေရးအသားေရးဖြဲ့တာ ေကာင္းလြန္းသလို ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း ေပါလြင္တယ္ :)
ReplyDeleteနာ့ကို ေတာ္တယ္ က်န္းမာေရးဗဟုသုတလည္းရတယ္ ဆက္အားေပးေနတယ္ေနာ္
ReplyDelete:D ဆက္လက္အားေပးေနပါေၾကာင္း :D
ReplyDelete