ျငိဳးမာန္

ေခြးနက္ၾကီးတစ္ေကာင္က ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ကေန မာန္ဖီျပီး အသည္းအသန္လိုက္ေနတယ္။ ေခြးနက္ၾကီးရန္က လြတ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ကေန အသည္းအသန္ေျပး ေခြးနက္ၾကီးက ေနာက္က လႊားခနဲ႔ လႊားခနဲ လိုက္နဲ႔ တကယ့္ကို တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားစရာပါပဲ။ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းဖို႔လည္း လမ္းတစ္လမ္းလံုး လူသူကင္းမဲ့ေနတယ္။ ညကလည္း ေမွာင္မိုက္တိတ္ဆိတ္လို႔။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေသြးရူးေသြးတန္းေျပးေျပး ေနာက္ဆံုးေတာ့  ေခြးနက္ၾကီးက မီသြားတဲ့အခါခ်ည္းပဲ။ တစ္ခါတေလ ေခြးနက္ၾကီးပါးစပ္ကို အားသကုန္ျဖဲျပီး အႏိုင္သတ္ႏိုင္တဲ့အခါရွိသလို တစ္ခါတေလ ေခြးနက္ၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကေန ခုန္အုပ္လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းကို ကိုက္ေဖာက္ေသြးေသာက္တဲ့အခါလည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္။

အဲ့ဒီခ်ိန္ဆို ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးသြားတတ္တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ တကယ္မဟုတ္လို႔ ဆိုျပီး ရင္ဘက္ဖိ မ်က္စိမွိတ္ထားရတယ္။ ေဇာေခၽြးေတြလည္း ပ်ံလို႔ေပါ့။ အဲ့ဒီအခါဆို အေမက ေရတစ္ခြက္တိုက္ျပီး
''ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္၊ ကေယာက္ကယက္ပါကြယ္'' ဆိုျပီး ေခ်ာ့သိပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ အိပ္မရေတာ့ဘူး။ အိပ္မက္ထဲက ေခြးနက္ၾကီးကို အႏိုင္ရခ်င္စိတ္ကပဲ လႊမ္းမိုးေနခဲ့တယ္။
မနက္လင္းလို႔ အိပ္မက္ထဲက ေခြးနက္ၾကီးအေၾကာင္းေျပာရင္
''ငါ့သားကံနိမ့္ေနတယ္ထင္တယ္ ကံမနိမ့္ေအာင္ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ သြားဆုေတာင္းေခ်''လို႔ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ပြတ္ျပီး ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႔ ေျပာတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘုရားစင္ေရွ႕ လစ္ခနဲ ေျပးသြားလိုက္ျပီး
''အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ကို အျမဲရန္မူေနတဲ့ ေခြးနက္ၾကီးကို အႏိုင္ရလိုပါ၏ဘုရား'' လို႔ အျမဲဆုေတာင္းတယ္။ ဆုေတာင္းျပည့္တယ္ဆိုရမလားဘဲ။ ေခြးနက္ၾကီးအိပ္မက္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မမက္ျဖစ္ဘူး။ အဲ တစ္လေလာက္ေနရင္ ျပန္မက္တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ အေမ့ကို ဖြင့္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေဘးအိမ္က အေဒၚေတြကို ဖြင့္ေျပာျပျဖစ္တယ္။ အေမ့ကို သြားေျပာရင္ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာပဲ ဆုေတာင္းခိုင္းမွာပဲ မဟုတ္လား။
''ဟုတ္လား။ အဲ့ဒီေခြးက ဘယ္အိမ္ကေခြးလဲ''လို႔ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးနဲ႔ အေဒၚေတြက ျပန္ေမးတဲ့အခါတိုင္း
''အိပ္မက္ပါဆို။ ဘယ္အိမ္က ေခြးတုန္း ဘယ္လိုလုပ္သိမွာလဲ အေဒၚရ''
''ငါက အေကာင္းေမးတာ၊ အဲ့ဒီေခြးပိုင္ရွင္က နင့္ကို စုန္းနဲ႔ျပဴစားဖို႔ ၾကံေနတာ၊ ေနာက္တစ္ခါ မက္ရင္ ေခြးပိုင္ရွင္ကို ေသခ်ာမွတ္ထား''တဲ့။
အိပ္မက္ထဲက ေခြးနက္ၾကီးကို ေၾကာက္ရတဲ့အျပင္  စုန္းျပဴစားမွုာလည္း ေၾကာက္န႔ဲေပါ့။ ေခြးနက္ၾကီး အိပ္မက္ကို ေနာက္တစ္ခါ မက္မွာ စိုးလို႔ ညေရာက္မွာ ေၾကာက္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခြးနက္ၾကီးပိုင္ရွင္က ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာလည္း သိခ်င္လာျပန္ေရာ။ မက္လာတဲ့အခါတိုင္း ေခြးနက္ၾကီးသတ္ကြင္းက ကိုယ္လြတ္ရုန္းေျပးေနရေတာ့ ေခြးပိုင္ရွင္ကို တစ္ခါမွ မသိလိုက္ရပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြ အေဖနဲ႔ အေမ့ကို ေျပာလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ အေဖနဲ႔အေမက အေဒၚေတြလို စုန္းကေဝဆိုတာ လံုးဝ အယံုအၾကည္မရွိၾကဘူးေလ။
xx xx xx
ကၽြန္ေတာ္လူမွန္း သိတတ္စအရြယ္ကတည္း အိမ္မွာ ေခြးေမြးတာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ေသခ်ာေအာင္ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း မေမြးဖူးဘူးလို႔ပဲ အေျဖရခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္မေမြးတာလဲ။ ေခြးေတြကို မခ်စ္တတ္လို႔လားလို႔ ေမးေပမယ့္ တိက်တဲ့အေျဖမရခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေခြးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ခင္မင္ရင္ႏွီးဖို႔ဆုိတာ ေဝလာေဝး။ ေခြးနားကို လံုးဝမကပ္ဘူး။ ေခြးျမင္ရင္ တျခားလမ္းကပဲ ေကြးပတ္သြားလို႔ ေက်ာင္းေနာက္က်တာလည္း အခါခါ။ ဆရာမအဆူခံထိတာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္။ ယုတ္စြအဆံုး ေခြးရုပ္နဲ႔ေတာင္ ေဆာ့မကစားျဖစ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေျပာတယ္။
''ေခြးက သစၥာရွိတယ္။ လူ႔ဒုကၡကို ေခြးကခံတယ္''တဲ့။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ''ေခြးရွိရင္ သူခိုး၊ ဓားျပအႏၱရာယ္မေၾကာက္ရေတာ့ဘူး။ ညဆို ေကာင္းေကာင္းအိပ္လို႔ရတာေပါ့''တဲ့။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ''ေခြးေတြက ယုတ္ညံ့ေတာ့ မေကာင္းဆိုးရြားေတြဆို ျမင္ရတယ္။ မယံုရင္ သူတို႔ မ်က္ေခ်းကို မင္းမ်က္လံုးပတ္လည္မွာ တို႔ၾကည့္၊ မေကာင္းဆိုးရြားေတြကို ျမင္ရလိမ့္မယ္''တဲ့။ ''ကိတ္မုန္႔ပဲေကၽြးေကၽြး၊ ဆီဦးေထာပတ္ပဲေကၽြးေကၽြး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေခြးဆိုတာ မစင္ၾကိဳက္တဲ့အမ်ိဳးၾကည့္ပဲ''တဲ့။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကတာပါပဲ။ တစ္ခါလား ကၽြန္ေတာ္ေခြးခိုက္ခံရဖူးတယ္။ အေဒၚအိမ္ကို သြားကစားခိုက္ ေမြးေနတဲ့ေခြးမၾကီးက သူ႔သားေပါက္ေလးေတြကို ရန္ျပဳတယ္အမွတ္နဲ႔ မာန္ဖီးျပီး ကိုက္လိုက္တာ။ ေပါက္ျပဲမသြားေပမယ့္ ေခြးမၾကီးသြားနဲ႔ ျခစ္ရာေလးေတာ့ က်န္ခဲ့တယ္။ အေမက သူ႔သားကို ေခြးကိုက္ေအာင္ ပစ္ထားရမလားဆိုျပီး အေဒၚေတြနဲ႔ ရန္သြားေတြ႔တယ္။ အေဒၚအိမ္ကို သြားမကစားရလို႔ အမိန္႔ထုတ္တယ္။ တစ္ခါမွ ေခြးကိုက္မခံရဖူးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္္ျဖင့္ ငိုလိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔။ ဘယ္သူေခ်ာ့ေခ်ာ့ အငိုမတိတ္တာ ညေရာက္တဲ့အထိပဲ။ အဲဒီေန႔က စျပီး ေခြးနက္ၾကီးအိပ္မက္က စမက္ေတာ့တာ ထင္တာပါပဲ။ စမက္တုန္းကဆို ေၾကာက္အားၾကီးျပီး ဖ်ားတဲ့အထိျဖစ္ဖူးတယ္။ ေနာက္ညေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မွ အေဖနဲ႔ အေမက အိပ္ၾကရတယ္။ အဲဒီကစျပီး ေခြးနက္ၾကီးကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မုန္းတီးစရာ ရန္သူအျဖစ္ ႏွလံုးသားထဲမွာ စြဲျမဲေနခဲ့တယ္။
xx xx xx
ေခြးနက္ၾကီးဇာတ္လမ္းက အဲ့ဒီမွာတင္ တစ္ခန္းရပ္မသြားခဲ့ပါဘူး။ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း ေနာက္ဆံုး ဆရာဝန္ျဖစ္တဲ့အထိ ေခြးနက္ၾကီးက အိပ္မက္ထဲမွာ ရန္မူေနတုန္း။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးကို ကိုက္ျဖတ္စားေသာက္ေနတုန္း။ အဲ့ဒီအေၾကာင္းေတြကို ငယ္ငယ္တုန္းကလို ဘယ္သူ႔မွ ျပန္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေလွာင္ေျပာင္မွာစိုးသလို ေၾကာက္တတ္ရန္ေကာလို႔ အထင္ေသးမွာလည္း စိုးရိမ္မိတယ္။ တစ္ခါတေလ အလုပ္ပင္ပန္းျပီး အိပ္ေမာက်သြားလို႔ မမက္ျဖစ္ေပမယ့္ ႏိုးတစ္ဝက္ အိပ္တစ္ဝက္ ေဆာင္းတြင္းေတြမွာဆို ညတိုင္းလိုလို ေခြးနက္ၾကီးနဲ႔ စစ္ခင္းေနရတုန္း။ သူတျပန္ ကိုယ္တျပန္ အႏိုင္ယူေနၾကတုန္း။ ငယ္ငယ္တုန္းကလိုေတာ့ အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးလာတဲ့အခါ တုန္လႈပ္မေခ်ာက္ခ်ားေတာ့ပါဘူး။ အိပ္ေရးပ်က္ေအာင္လုပ္တဲ့ ေခြးနက္ၾကီးလို႔ပဲ ေဒါသျဖစ္ တက္ေခါက္ျပီး ျပန္အိပ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားေခြးျဖစ္ျဖစ္ ဗမာေခြးျဖစ္ျဖစ္ ေခြးျမင္ရင္ ေၾကာက္တတ္တဲ့စိတ္ေလးကေတာ့ ရွိေနတုန္း။ တစ္ခါက စိတ္ေရာဂါကု ဆရာဝန္မၾကီးအိမ္ကို လူနာအေၾကာင္းသြားေျပာဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။ ဆရာဝန္မၾကီးက ေခြးေတြ ေမြးထားတယ္။ တအားခ်စ္တတ္တယ္ဆိုတာ သိထားျပီးသားဆုိေတာ့ ေၾကာက္ရဲရဲနဲ႔ သြားခဲ့တယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဆရာဝန္မၾကီးေခြးေတြက အိမ္ေပါက္ဝေရာက္တာနဲ႔ ဝိုင္းၾကိဳဆိုၾကတယ္။ ေခြးေတြနဲ႔ မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုမိေစနဲ႔။ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုမိတာနဲ႔ သူတို႔ကို ရန္လိုတယ္ထင္ျပီး ပိုဆိုးတတ္တယ္ဆိုတာ စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္ေတာ့ မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုမိေအာင္ သူတို႔ကို ဂရုမထားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားေပမယ့္ မရပါဘူး။ ေလွာင္အိမ္သံစကာကို ကုတ္ျခစ္ျပီးေဟာင္လို႔ေဟာင္။ အိမ္ျပဴတင္းေပါက္က ထိုးေဟာင္လို႔ေဟာင္နဲ႔ ေၾကာက္ေခၽြးေတြေတာင္ စို႔တက္လာတယ္။ ေခြးေၾကာက္လို႔ လွည့္ျပန္သြားဖို႔ကလည္း မျဖစ္ဆိုေတာ့ ဒုကၡအၾကီးအက်ယ္ ၾကံဳေတြ႔ေနရတယ္။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ ဆရာဝန္မၾကီးက အိမ္အျပင္ထြက္လာလို႔ေပါ့။ ႏို႔မို႔ဆို အဲဒီေနရာတင္ ေခြးေၾကာက္လြန္းျပီး ေသးပါသြားမွာ။ အိမ္အလွေမြး ေခြးျဖဴျဖဴေလးေတြဆိုေပမယ့္ အိပ္မက္ထဲက ေခြးနက္ၾကီးလိုပဲ အဲဒီေခြးေလးေတြက ရန္မလိုတတ္ဘူးလား။ ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို လစ္ရင္လစ္သလို ကိုက္ျဖတ္မစားေသာက္တတ္ဘူးတဲ့လား။
xx xx xx
''သတိ ေခြးကိုက္တတ္သည္''ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေရးထားထား၊ မထားထား ဘယ္အိမ္သြားသြား ကၽြန္ေတာ္ေျပာျဖစ္တဲ့စကားက ''ေခြးရွိလား၊ ေခြးၾကည့္ပါအံုး''လို႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္တဲ့အထိပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က ေခြးအေၾကာက္ပိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ရယ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေခြးေတြခ်စ္တတ္ေအာင္၊ ရင္းႏွီးေအာင္ လုပ္ေပးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေခြးေတြကို ေၾကာက္ျမဲ။ တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ခရီးသြားစရာရွိလို႔ဆိုျပီး ဒိုပါမင္ေခြးၾကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လာအပ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေခြးေၾကာက္တတ္မွန္းသိေပမယ့္ ေစ်းၾကီးၾကီးေပးရတဲ့ ေခြးၾကီးကို သူတို႔လည္း ေခၚမသြားႏိုင္။ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမက်န္ခဲ့ေတာ့ ဒီအတိုင္းလည္း မထားခဲ့ခ်င္ဆိုေတာ့ ေခြးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔က ကၽြန္ေတာ့္တာဝန္ျဖစ္ေနတယ္။ မတက္သာတဲ့အဆံုးလက္ခံလိုက္ရတယ္။ ဒီအတိုင္းေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။ သံၾကိဳးတုတ္တုတ္နဲ႔ ေျပာင္းခ်ည္ခိုင္းျပီး အိမ္ကလူေတြကိုပဲ ေခြးေကၽြးခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခြးနားကို လားလားမွ မကပ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ခရီးျပန္ေရာက္လို႔ ေခြးၾကီးလာေခၚသြားမွပဲ စိတ္ေအးရေတာ့တယ္။ အိပ္မက္ထဲက ေခြးနက္ၾကီးကလည္း အဲဒီေခြးၾကီးနဲ႔ တစ္ပံုစံတည္းပဲေလ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္။ သူေခြးခ်စ္တတ္တာလည္း လြန္ပါ့။ ညပိုင္းအိမ္ျပန္ျပီဆိုရင္ လမ္းေဘးက ေခြးေတြကို အစာေကၽြး။ ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္နဲ႔။ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ေခြးေတြကို အဲလိုလုပ္တယ္ဆိုေတာ့ သူေျပာျပတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသေနရတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေခြးခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ စီနီယာက်တဲ့ ဆရာဝန္မတစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူ႔ကို ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ သူေမြးထားတဲ့ေခြးေလးေတြအေၾကာင္းေျပာရင္း ဇာတ္လမ္းဆင္ရတယ္။ ေခြးေလးေတြလွေၾကာင္း၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေၾကာင္း၊ လိမ္မာေၾကာင္း စိတ္ထဲကမပါေပမဲ့ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာ နမ္းရျပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္ေနရသူမဟုတ္လား။ သူနဲ႔ အဆင္ေျပသလိုလုိ ရွိလာေပမဲ့ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းေတာင္ လက္ခံမေျပာေတာ့ဘူး။ ေနာက္မွသိရတာက သူ႔ေခြးေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ေဘဘီလိုမေခၚဘဲ ေခြးလို႔ ေခၚလို႔တဲ့ေလ။
xx xx xx
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝက မွတ္မိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့အေဆာင္က ညဆယ္နာရီဆိုပိတ္ျပီ။ တစ္ခါတေလ ဂိမ္းႏိႈပ္ေကာင္းေနလို႔။ ည သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အရက္ေသာက္ေနလို႔။ ေလွ်ာက္လည္ေနလို႔ စသျဖင့္ေပါ့ အေဆာင္ျပန္ေနာက္က်တဲ့အခါေတြရွိတယ္။ အေဆာင္ကပိတ္ျပီဆုိေပမယ့္ ျခံတံခါးကို ေက်ာ္တက္လို႔ရတယ္။ ဆိုင္ကယ္ထားစရာေနရာကမရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ အေဆာင္နားက ေဆးရံုဝန္းထဲမွာပဲ ဆိုင္ကယ္ကို အပ္ျပီး အေဆာင္ကို ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ ျပန္ရတယ္။ အေဆာင္နဲ႔ေဆးရံုက တစ္လမ္းပဲ ျခားတယ္ဆိုေပမယ့္ အဲ့ဒီလမ္းက ေမွာင္မည္းေနတာပဲ။ လမ္းမွာက ေခြးေလ ေခြးလြင့္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီးရယ္။ အဲဒီလမ္းကို ျဖတ္ဖို႔က အခက္ေတြ႔ျပီ။ မျပန္လို႔ အိပ္စရာေနရာမွ မရွိတာဆိုေတာ့ ဘုရားစာ တရားစာဆိုရင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသြားရတယ္။ လူရိပ္ျမင္တာနဲ႔ ေခြးေတြက ထိုးေဟာင္ေတာ့တာပဲ။ တခ်ိဳ႕ေခြးေတြက ကၽြန္ေတာ္ဆီကို ေျပးလာၾကျပီး လွ်ာနဲ႔လွ်က္ၾကတယ္။ နမ္းၾကတယ္။ တခ်ိဳဳ႕က ကိုယ္ေပၚ အတင္းလုတက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေၾကာက္ကေၾကာက္နဲ႔ မ်က္စိစံုမွိတ္ထားျပီး အသက္ေအာင့္ထားရတယ္။ မေတာ္လို႔ ဝိုင္းကိုက္ၾကရင္ ဒုကၡ။ ေခြးဆိုတဲ့အမ်ိဳးက ေခြးဝဲစားေတာင္ အုပ္စုေတာင့္ရင္ ဝိုင္းကိုက္တတ္ၾကတာ မဟုတ္လား။ ေခြးေတြကလည္း အေလွ်ာ့မေပးဘူး။ လွ်ာနဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုးကို လွ်က္ၾကတာပဲ။ ယားလို႔ ေအာ္ခ်င္ေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္က သူတို႔ စားက်က္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ သားေကာင္မဟုတ္လား။ အန္ၾကိတ္ခံရံုမွလြဲျပီး ဘာတတ္ႏိုင္အံုးမွာလဲ။ အိပ္မက္ထဲက ေခြးနက္ၾကီးလို တစ္ေကာင္တည္းဆိုလို႔ကေတာ့ သင္းတို႔ေသျပီသာမွတ္။
xx xx xx
အစိုးရဝန္ထမ္းဘဝေရာက္ေတာ့ ေဆးရံုထဲမွာ အေဆာင္ေပးတယ္။ အဲဒီမွာ ေခြးဇာတ္လမ္းက မျပီးေသးပါဘူး။ အရင္ေနခဲ့တဲ့ အရိုးအထူးကုဆရာဝန္က ေခြးေတြ ေမြးထားတယ္ေလ။ သံုးေကာင္ေတာင္။ အဲဒီေခြးေတြကလည္း လူျမင္ရင္ ဇြတ္ေျပးတက္၊ ဟိုလွ်က္ဒီလွ်က္ပါပဲ။ ေခြးခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေတြ ေကၽြး၊ မုန္႔ေတြေကၽြးေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းဆရာဝန္မေတြဆို သမီးေလး ဘာေလးနဲ႔ ခ်စ္လိုက္ၾကတာ တုန္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဖာသိဖာသာပဲ။ ေခြးဆို ရြံေၾကာက္ၾကီးကို ျဖစ္ေနတာေလ။ ဟိုတစ္ေန႔ကမွ ကၽြန္ေတာ္ေဆးခန္းဖြင့္ခဲ့တဲ့ရြာက ညီလိုခင္တဲ့ေကာင္ေလးေလး ေခြးရူးကိုက္လို႔ ေခြးရူးျပန္ျပီးဆံုးသြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားတကည္းက ေခြးဆို မုန္းလိုက္တာ။ ေခြးေျခခံုနဲ႔ေတာင္ မထိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အခုလည္းၾကည့္။ ေခြးေတြကလည္း အလိုလိုက္ထားေတာ့ အေဆာင္ထဲထိ ဝင္လာတယ္။ အတင့္ရဲလာတယ္။ ေခ်းပါ ပါသြားေသးတယ္။ အေရာဝင္ရင္ ထမင္းေကၽြးတဲ့လက္ကို ျပန္ကိုက္တတ္တာ ေခြးသဘာဝေလ။ ေနာက္ပိုင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖိနပ္ႏွစ္ရံထဲက တစ္ဖက္စီကို သူတို႔အစာအျဖစ္ ကိုက္ျဖတ္ပလိုက္ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းဆို စိတ္ဆိုးလိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔။ အဲဒီေခြးေတြကို အလြတ္မေပးေတာ့ဘူး။ က်န္ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ကိုျပျပီး ေကြးေနေအာင္ ရိုက္ပလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္က မတားပါဘူး။ ရိုက္ပေစ။ သေဘာတက်ေတာင္ ရယ္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဟိုတစ္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းအိုေတြ ပန္းကန္ေတြ အဲ့ဒီေခြးေတြ ေသးပန္းသြားတယ္ဆိုကတည္းက ေဒါသျဖစ္ေနတာ။ အခု သူငယ္ခ်င္းက ပယ္ပယ္နယ္နယ္ဆံုးမေနေတာ့ လက္ခုပ္လက္ဝါးေတာင္ တီးေပးလိုက္ခ်င္ေသး။ အသိဥာဏ္မဲ့တဲ့ေခြးေတြကို ဖတ္ျပီး အႏိုင္ရတာ ဂုဏ္မယူခ်င္လို႔သာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္ထဲက ေခြးနက္ၾကီးအတြက္ သင္းတို႔ အရိုက္ခံရတာ နည္းေတာင္းနည္းေသးတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။
xx xx xx
တစ္ည။ အသံၾကားလို႔ ထၾကည့္လိုက္တာ ေခြးေပါက္ေလးႏွစ္ေကာင္ အေဆာင္ေပါက္ဝမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ဘယ္ေခြးတိုးေပါက္က တိုးဝင္လာတယ္မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဝဝကစ္ကစ္ အထီးေလးႏွစ္ေကာင္။ ကၽြန္ေတာ္လာတာျမင္ေတာ့ ျငိမ္ကုတ္ျပီး မ်က္လံုးျပဴးေလးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေခြးေပါက္ေလးေတြဆိုေတာ့ သိပ္လည္း မေၾကာက္မိဘူး။ သူတို႔မ်က္လံုးေလးေတြကို အကဲခတ္ၾကည့္ရတာ ဗိုက္ဆာေနတယ္ထင္ပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ အေမေပ်ာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်ား အကူအညီေတာင္းေနသလားမဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တစ္ေကာင္က ေျခလွမ္းလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ တုံ႔ဆိုင္း တံု႔ဆိုင္း။ အကဲစမ္းၾကည့္တဲ့သေဘာ။ တစ္ေကာင္က မလာရဲဘူး။ ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွမေျပာဘဲ ရပ္ၾကည့္ေနေတာ့ ခုနက တစ္ေကာင္က ေျပးလာတယ္။ ဘာျဖစ္သြားတယ္ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ေျပးလာတဲ့ ေခြးေလးကို လက္နွစ္ဘက္ဆန္႔တန္းျပီး ဆီးၾကိဳမိတယ္။ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ ေခြးမကိုင္ခဲ့ဖူးဘူးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ အံ့ၾသမိသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေပၚမွာ ေခြးေလးက တအိအိေအာ္ေနတယ္။ ႏို႔ဆာေနတာမ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိခင္ကို ရွာခိုင္းေနတာမ်ားလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေခြးအကဲခတ္ညံ့တယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔ စားလက္စ မုန္႔ေလးကို ဖဲ့ျပီး ေခြးေလးႏွစ္ေကာင္ကို ေကၽြးလိုက္ေတာ့ မျမီးတႏွံ႔နွံ႔နဲ႔ စားလိုက္ၾကတာ။ ေခါင္းေတာင္ ေထာင္မလာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ေလးေတြ ေက်ာကုန္းကို ပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။ ခဏအတြင္းမွာကို သနားလည္း သနား ခ်စ္လည္းခ်စ္သြားတယ္။ တစ္ဆက္တည္း အိပ္မက္ထဲက ေခြးနက္ၾကီးကို သတိရသြားတယ္။ အင္း ငါ့မွသာ ကိုယ္စားမဲ့ထဲက အစာကို ေကၽြးေနရတာ။ ခ်စ္ေနရတာ သနားေနရတာ သူတို႔ေလးေတြလည္း ငယ္ေသးလို႔သာေပါ့။ ၾကီးလာရင္ ဟိုေခြးနက္ၾကီးလိုပဲ ငါ့ကို ရန္မူၾကအံုးမွာပါလားလို႔ ေတြးမိျပီး ေခြးေလးရဲ႕ ေက်ာကုန္းကို ခပ္ဖြဖြေလး ပုတ္မိေတာ့ ကိန္ခနဲ႔ေအာ္ရင္း ေက်ာတြန္႔သြားေလရဲ႕။
-------------------------------
အာကာေခတ္ပိုင္