ေမ့အျပံဳးက အျပာေရာင္စမ္းေခ်ာင္းေလးထက္ ပိုေအးခ်မ္းတယ္ ...

ေလဟာနယ္တစ္ခုထဲသို႔ ဆဲြပစ္ခံရသူတစ္ေယာက္ပမာ ရင္ထဲမွာ ဘာမွမရွိေတာ့သလို ဟာခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ျပန္လည္ျငင္းဆန္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကည့္ပါေသာ္လည္း ပါးစပ္က အာေစးထည့္ထားသလို စကားလံုးတို႔ ပြင့္အံမလာခဲ့။ အဓိပၸာယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္ လူအုပ္ၾကီး။ တခ်ိဳ႕က အံ့ၾသမႈေၾကာင့္ စုတ္တသပ္သပ္။ တခ်ိဳ႕က မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ ေခါင္းတယမ္းယမ္း။ တခ်ိဳ႕က ရြံ႕မုန္းစရာအျဖစ္။ တခ်ိဳ႕က ... ။ တခ်ိဳ႕က … ။ စုျပံဳက်ေရာက္လာသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားကို ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့သလို ရွက္စိတ္၊ နာက်ည္းစိတ္၊ ဝမ္းနည္းစိတ္၊ အားငယ္စိတ္တို႔ႏွင့္အတူ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လာသည္။ ခႏၵာကိုယ္ေပၚသို႔ ေလးပင္သည့္အရာဝတၳဳတစ္ခုႏွင့္ ဖိထားသလို ခံစားေနရျပီး အသက္ရွဴမဝေတာ့ဘဲ ေမာဟိုက္လာသည္။ အသက္ရွဴႏႈန္းတို႔ ျမန္ဆန္လာသည္။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္လာသည္။ ဒါမဟုတ္ဘူး။ ဒါအိပ္မက္ဟု အသိစိတ္က ႏိႈးဆြခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေစးတို႔ျဖင့္ ေစးကပ္ေနျပီ။ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္ေနျပီ။ ဖ်တ္ခနဲ သတိရမိသည္က ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ရေသာေမ။
xx xx xx

''ေမက ဘြဲ႔လြန္ကို ဘာလို႔ Surgery ေျဖခ်င္တာလဲဟင္''
ေမက ကၽြန္ေတာ့္အေမးကို ခ်က္ခ်င္းမေျဖေသးဘဲ ေရႊဘုန္းပြင့္ေတာင္ေပၚမွ လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ကို ေငးေမာေနသည္။ အထက္ဆီးမွ လွန္းျမင့္ေနရသည့္ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕က ျမဴခိုးေတြၾကားမွာ မႈန္ဝါးဝါး။ ျပီးမွ သက္ျပင္းရွည္ခ်ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူလာသည္။
''အဲဒီအေျဖကို ေပးမယ္ဆုိရင္ ေမ့ကို အတၱၾကီးတဲ့မိန္းမလို႔ စြပ္စြဲမလား ကို''
ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း မေျဖမိေသးဘဲ ေမ့မ်က္ႏွာကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။  ျပတ္သားရဲရင့္သည့္ဟန္ပန္ေတြက ေမ့မ်က္ႏွာေပၚမွာ အထင္သား။ ေမ့ဆံႏြယ္ေလးေတြက ေလတိုးေဝွ႔လိုက္တိုင္း လြင့္ေမ်ာေနသည္။ ေမက ဆံပင္အရွည္မထားဘဲ ဆံပင္တိုတိုေလးေတြပဲ ထားသည္ေလ။ ဟိုတစ္ခါတုန္းက ေမ့ကို အဲဒီဆံပင္ကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္ျပီး ေျပာဖူးသည္။
''ေမကလည္းကြာ မိန္းမတို႔ဘုန္းဆံထုံးတဲ့ ဆံပင္အရွည္ထားစမ္းပါလား''ဟု ေမ့ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ပြတ္သပ္ရင္း ဆိုေတာ့ ေမ့အေျဖေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အံၾသသြားရသည္။
''ေခတ္ေဟာင္းက အေတြးအေခၚေတြ ထားလိုက္စမ္းပါ။ မိန္းမဆိုတာ ဆံပင္အရွည္ထားရမယ္လို႔ ဘယ္သူေျပာလဲ။ ကိုကလည္းကြာ ေမဆံပင္အတိုထားတာကို လိုက္မခ်ဳပ္ခ်ယ္နဲ႔။ ေမ မၾကိဳက္ဘူး။ ကိုပဲစဥ္းစားၾကည့္။ လူနာေတြကို စမ္းသပ္ေနရင္ ဒီဆံပင္ေတြက တအားရႈပ္တာပဲ''
ေမက စိတ္ရႈပ္ဟန္ႏွင့္ ဆံပင္ေတြကို လက္ႏွင့္ထိုးဖြရင္း ဆိုသည္။ ေမက ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ရွည္တတ္သူမဟုတ္မွန္း ေမႏွင့္ ရည္းစားသက္တမ္းၾကာလာေလေလ ပိုသိလာရသည္။ စကားေျပာလွ်င္လည္း ဖြဲ႔ႏြဲ႔မေျပာတတ္။ ခပ္သြက္သြက္၊ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာတတ္သည္က ေမ့ပင္ကိုယ္စရိုက္ပင္မဟုတ္လား။
''ေျပာစမ္းပါလား ေမရယ္ ကိုၾကားခ်င္လို႔ပါ''
ကၽြန္ေတာ့္စကားၾကားေတာ့ ေမက သံတိုင္ကို ကိုင္ျပီး ခဟဟေလးရယ္ေမာေနသည္။ ျပီးမွ
''ေမတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မိန္းမခြဲစိတ္ဆရာဝန္အေတာ္ရွားတယ္။ ျပီးေတာ့ မိန္းမဆိုတာ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္လုပ္လို႔မရဘူးလား။ မလုပ္ႏိုင္ဘူးလား။ ေမကေတာ့ စိတ္ကူးနဲ႔လြင့္ေမ်ာေနရတဲ့ဘဝကို မၾကိဳက္ဘူး။ Do or Die ပဲ။ ခြဲစရာရွိရင္ခြဲမယ္။ လွီးစရာရွိရင္ လွီးမယ္။ စိတ္ကူးယဥ္မဆန္ခ်င္ဘူး''
ေမ့စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္လံုးေလး ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားရသည္။ ေမ့က ကၽြန္ေတာ္စာေရးတာကို လံုးဝမၾကိဳက္ပါ။ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လြန္းတယ္။ လက္ေတြ႔မက်ဘူးဟု အျမဲေျပာေလ့ရွိသည္။
''ဟိုး … ကဟာ အင္းေလးကန္လားမသိဘူးေနာ္''ဟု ေမ့ဆီက ေနာက္ထပ္ထြက္လာမည့္စကားေတြကို မၾကားဝ့ံေတာ့သျဖင့္ စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲလိုက္သည္။ ေမက ကၽြန္ေတာ္ညႊန္ျပရာကို လိုက္ၾကည့္ရင္း
''ဟာ … ကိုကလည္း ေတာက္တီးေတာက္တဲ့။ အဲဒါ အင္းေလးကန္မဟုတ္ဘူး။ အင္းေလးကန္က ဟိုးမွာ''ဟု တဟားဟားရယ္ရင္း အင္းေလးကန္ရွိရာကို ညႊန္ျပသည္။ အင္းေလးကန္က ေတာင္ကုန္းေတာင္စြယ္မ်ားၾကားမွာ ခပ္ေရးေရး ခပ္ေမွးေမွးအျဖစ္သာ ျမင္ရသည္။ ေမ အခုလို ျပံဳးရယ္တာေလးက ပါးနီနီေလးႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္ပါဘိ။ ေမက အင္းသားႏွင့္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသား စပ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး အင္းေလးကန္ၾကီးကို အေတာ္ေလး ခ်စ္မွန္း ေမ့စကားမ်ားကို ၾကားရဖန္မ်ားလာေတာ့ သိလာရသည္။ ေမက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္ၾကည့္ျပီး
''ခုနက စကားကို ဆက္ရရင္ ေမကေတာ့ေလ ဘယ္အရာမဆို ျပတ္သားတာပဲၾကိဳက္တယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်ဖို႔ ေဝဝါးေနတဲ့လူဆို ေမ အထင္မၾကီးဘူး။ အထူးသျဖင့္ လိမ္ညာဖုံးကြယ္တဲ့သူဆိုသိပ္မုန္းတာပဲ''
ေမ့စကားၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးျပဴးပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လိမ္ညာဖံုးကြယ္ထားတဲ့ အျဖစ္ဆိုးၾကီးကုိ ေမ သိသြားျပီလား။ ေမ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်ား ရည္ညႊန္းေျပာေနသလားဟု အထင္ျဖင့္ ေမ့ကို အကဲခတ္ၾကည့္မိသည္။ ေမက ဘာမွမျဖန္ဟန္နွင့္ လက္ကေလးပိုက္ျပီး မၾကာမီ တိုးဝင္ေတာ့မယ့္ ေနလံုးၾကီးကိုသာ ေငးေမာၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာသာ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ သက္ျပင္းကိုသာ အခါခါခ်ေနမိေလသည္။ ျပန္ျပင္လို႔မရေတာ့သည့္ ၾကမၼာဆိုးၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အခုခ်ိန္ထိ ေျခာက္လွန္ေနတုန္းပဲ မဟုတ္လား။
xx xx xx
''လူေတြရဲ႕အသက္ကို ကယ္တဲ့ဆရာဝန္လုပ္ေနျပီး ဒီေလာက္ယုတ္မာတဲ့ အျပဳအမူမ်ိဳးလုပ္လိမ့္မယ္လို႔ ငါမထင္ထားဘူး။ မင္းဟာ ဆရာဝန္မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ မင္းဟာ လူယုတ္မာ''
လူယုတ္မာ … လူယုတ္မာ … ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို လက္ညိႈးေငါက္ေငါက္ထိုးျပီး ေျပာေေနသည့္ အန္တီၾကီး၏စကားသံက ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။
''မဟုတ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္လူယုတ္မာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လူယုတ္မာ မဟုတ္ဘူး''
နားႏွစ္ဘက္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ထားျပီး အရူးတစ္ေယာက္လို အာေခါင္ျခစ္ ေအာ္ဟစ္ျငင္းဆန္ပါေသာ္လည္း အသံတို႔က ေလလိႈင္းထဲမွာ ေပ်ာက္ရွသြားသည္။ ထပ္မံ ျငင္းဆန္ဖို႔ အားတင္းလိုက္ေသာ္လည္း မရေတာ့။ ေမာဟိုက္ျပီး ေခၽြးေစးေတြ တစ္ကိုယ္လံုးထြက္လာသည္။ ျငင္းဆန္မႈကို ေဖာ္ျပဖို႔ ေခါင္းကိုသာ ဘယ္ညာတအား ခါယမ္းမိသည္။
''ေဟာ … ကို သတိရလာျပီ''
ေမ့အသံၾကားေတာ့ မ်က္လံုးႏွစ္ဘက္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ စူးရွသည့္ အလင္းေရာင္က မ်က္လံုးအိမ္ကို က်ိမ္းစပ္သြားေစသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္လံုးကို ျပန္မွိတ္ထားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကို လာဆုပ္ကိုင္သည့္ ေမ့လက္ေတြက ေႏြးေထြးေနဆဲ။ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ေမ့မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ၾကည့္မိေတာ့ ေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပီး စိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႔ရသျဖင့္ စိတ္ေအးသြားရကာ သက္ျပင္းရွည္ၾကီး ခ်မိသည္။
''ေမ ကိုဘာျဖစ္တာလဲဟင္''
''ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ကို မေန႔ညက အဖ်ားေတြၾကီးျပီး သတိလစ္သြားတာ''
ေမက အသံခပ္အုပ္အုပ္ေလးရယ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မေန႔ညက … မေန႔ညက အျဖစ္ကို ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ ေခါင္းထဲမွာ ခပ္ေရးေရးေပၚလာသည္။ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းည။ ႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲက်ျပီး ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေအးလွသည္။ ေမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မီးဖိုေဘးမွာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဂီတာတီးရင္း သီခ်င္းဆိုလို႔။ ေမက ကၽြန္ေတာ္ပုခံုးေလးကို မွီျပီး သီခ်င္းေလးျငီးလို႔။
''ေမ xxx အေမွာင္ထဲက ေငြၾကယ္ေလးမ်ားထက္ မင္းမ်က္ဝန္းမ်ား လင္းပါလား xxx အျပံဳး xxx ေမ့အျပံဳးမ်ား အျပာေရာင္ စမ္းေခ်ာင္းေလးထက္ ေအးခ်မ္းပါလား xxx ''
တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ညခ်မ္းအခ်ိန္ခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္အသံက ဆြဲဆြဲငင္ေလး ထြက္ေပၚလာသည္။ ေမႏွင့္ အခုလို ပူးပူးကပ္ကပ္ေလး ေနရသည့္ဘဝကို သာယာလိုက္တာ။ သီခ်င္းျပီးသြားေတာ့ ေမ့ကိုယ္လံုးေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘက္ထဲ ဆြဲသြင္းေထြးပိုက္လိုက္သည္။ ေမက အလိုက္သင့္ပါလာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘက္ေလးကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။
''ေမ … ေမခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တဲ့ အမွားမ်ိဳးက ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးျဖစ္မလဲ''
ကၽြန္ေတာ့္အေမးေၾကာင့္ ေမက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲက ဖယ္ခြားသြားသည္။ ျပီးေနာက္ ေမးေစ့ကို လက္ညိႈးေလးႏွင့္ ထိုးထားရင္း
''ဘယ္လိုအမွားမ်ိဳးလဲဆိုေတာ့ လူမႈေရးေဖာက္ျပန္မႈ''ဟု တစ္လံုးခ်င္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆိုသည္။ ေမ့စကားအဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြဒိတ္ခနဲ ခုန္သြားသည္။
''လူမႈေရး ေဖာက္ျပန္မႈ … ဘယ္လိုလဲ ကိုမရွင္းဘူး''
''အင္း …. ေမတို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လူမႈေရးေဖာက္ျပန္မႈေတြ ေမငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေတြ႔ဖူးတယ္ကို။ ၾကံဳတိုင္းလည္း ေဒါသထြက္နာက်ည္းမိတယ္။ ေမ အထင္ၾကီးေလးစားတဲ့လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ အဲဒီစိတ္က ပိုခိုင္မာသြားခဲ့တယ္။ ''
မီးဖိုက အလင္းေၾကာင့္ ေမမ်က္ဝန္းမွာ နားက်ည္းမႈအရိပ္အေယာင္ေတြကို လွစ္ခနဲ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေမရဲ႕ မဟုတ္မခံစိတ္က ကိုထင္ထားတာထက္ကို ပိုေနပါလား ေမရယ္ …
''ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္''
ကၽြန္ေတာ့္အေမးေၾကာင့္ ေမက ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္သည္။ ျပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဘက္ကို ေကြးညႊတ္သြားေအာင္ မဲ့လိုက္ျပီး
''ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ အဲဒီလူက မိန္းမငုတ္တုတ္ၾကီးကိုထားျပီး ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတယ္ကို။ ကိုပဲ စဥ္းစားၾကည့္။ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို တာဝန္မယူႏိုင္ဘဲ ကိုယ္လြတ္ရုန္းေျပးတဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳးဟာ ဘယ္ေလာက္ေအာက္တန္းက်လိုက္သလဲ။ အဲဒီလိုမ်ိဳး သစၥာမဲ့တဲ့ ယုတ္မာတဲ့လူမ်ိဳးဆို ေမ သိပ္မုန္းတာပဲ''
ေမ့စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မ်က္လံုးျပဴးပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားရသည္။ ကမာၻၾကီးတစ္ခုလံုး ခ်ာခ်ာလည္သြားသလို ေခါင္းထဲမွာ မူးေဝသြားရသည္။ ထိုညက ေမႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္လမ္းခြဲျပီး ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနခဲ့သည္။ လူမႈေရး ေဖာက္ျပန္မႈ … လူမႈေရးေဖာက္ျပန္မႈ။ အဲဒီစကားလံုးေတြသာ နားထဲမွာ ထပ္ခါတလဲလဲ ၾကားေယာင္ေနျပီး အေဆာင္ဝံရံတာမွာ တစ္ညလံုးထြက္ထိုင္ေနခဲ့သည္။ ေဆာင္းေလ၏ခ်မ္းေအးမႈကိုလည္း ဂရုမျပဳႏိုင္။ ေၾကာက္ရုပ္တစ္ခုလို ျငိမ္သက္ေနတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ေမက သစၥာမဲ့တဲ့ ယုတ္မာတဲ့လူမ်ိဳးဆို သိပ္မုန္းသတဲ့လား …
xx xx xx
ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ျပီးစတြင္ ေအာက္ေျခလူတန္းစားမ်ားသာ ေနထိုင္ေသာ ျမိဳ႕ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုမွာ ေဆးခန္းေလးတစ္ခု ဖြင့္ခဲ့သည္။ လူနာမ်ားကလည္း အားကိုခ်စ္ခင္ၾကသျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ပီတိျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးခန္းကို ဗိုက္နာသည္ဟုဆိုကာ လူနာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ေဆးခန္းအကူေကာင္ေလးကလည္း ဒီေန႔မွ အလုပ္ကိစၥရွိသည္ဟုဆိုကာ မလာႏိုင္။ အဲဒီေတာ့ လူနာေကာင္မေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္တည္း စမ္းသပ္ခန္းထဲမွာ မသင့္ေတာ္မွန္းသိသည္။ သို႔ေသာ္ လူနာမေလး၏ေရာဂါေဝဒနာက ပိုအေရးၾကီးသည္မဟုတ္လား။ ထို႔ေၾကာင့္ စမ္းသပ္ခန္းထဲမွာ လူနာမေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ဟိုနားကနာသည္။ ဒီနားကနာသည္ႏွင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးညည္းဆိုေနေသာ လူနာမေလးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ရႈပ္သြားရသည္။ ပိုျပီး စိတ္ရႈပ္သြားေစတာက
''လာၾကပါအံုးရွင္။ ဒီမွာ ကၽြန္မကို မတရား ၾကံစည္ေနပါတယ္''ဟု ေအာ္ဟစ္လိုက္ရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နားၾကပ္ကို ပစ္ခ်ျပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္းရမွန္းမသိျဖစ္သြားရသည္။ လံုးဝထင္မွတ္မထားသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ လူတစ္ကိုယ္လံုး ပူရွိန္သြားရသည္။ သတိလစ္သြားသလို မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ ေၾကာင္ရပ္ေနမိသည္။ ျပီးမွ အသိဝင္လာကာ လူနာမေလးပါးစပ္ကို ျမန္ျမန္ အုပ္ထားလိုက္ရသည္။ ေနာက္က်သြားပါျပီ။ တကယ္ကို ေနာက္က်သြားခဲ့ပါျပီ။ လူနာမေလး၏အေမႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးေတြပါလိုက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မက်ဴးလြန္လိုက္ရပါဘဲ လူယုတ္မာဟု ေခါင္းစဥ္အတပ္ခံလိုက္ရသည္။ လက္ညိႈးေငါက္ေငါက္ေအာက္မွာ ေခါင္းငံု႔ခံေနရမွလြဲ၍ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ေနာက္ဆံုး ေကာင္မေလးဘက္က စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ တရားရံုးမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သိကၡာ ေကာင္မေလးအရွက္ကို ငဲ့ကြက္ျပီး အဲဒီေန႔မွာပဲ ေလ်ာ္ေၾကးေပး ကြာရွင္းေပးလိုက္သည္။ လူအမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိမ္ေထာင္က်ဖူးသူ။ ကိုယ့္ေဆးခန္းကို လာျပသည့္ လူနာမေလးႏွင့္ ခ်စ္ၾကိဳက္ရည္ငံသူ။ ဆရာဝန္က်င့္ဝတ္ကို ခ်ိဳးေဖာက္သူ။ လူမႈေရး ေဖာက္ျပန္သူ။ စြဲခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အိမ္တြင္းမွ အိမ္ျပင္မထြက္ရဲေလာက္ေအာင္ စိတ္ထိခိုက္သြားရသည္။
''ကို ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ။ ေမ ေရာက္ေနတာ ၾကာလွျပီ''
ေမစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးစမ်ား လြင့္စင္သြားသလို ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္သြားရပါသည္။ ေမက လက္ဆြဲအိတ္ကို စားပြဲေပၚသို႔ တင္လိုက္ျပီး
''ကိုကေတာ့ေလ ကေလးေလးက်ေနတာပဲ ဆန္ျပဳတ္ေတြလည္း မေသာက္ဘူး''
ကၽြန္ေတာ္ ေမ့မ်က္ႏွာကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမႏွင့္အၾကည့္ခ်င္းဆံုမိသည္။
''ေမ … ''
''ေျပာေလ ကို''
ကၽြန္ေတာ့္အမွားၾကီးကို ဖြင့္ေျပာလိုက္ရင္ ေမစိတ္ဆိုးသြားေလမလား။ နာက်ည္သြားေလမလား။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရႈပ္စြာႏွင့္သက္ျပင္းရွည္ၾကီးခ်မိသည္။
''ကို ဘာေျပာမလို႔လဲ ေျပာေလ''
ေမက ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ပိုခုန္လာသည္။
''ဟုိေလ … တကယ္လို႔ ကို႔မွာ ျပန္ျပင္လို႔မရတဲ့ အမွားၾကီးရွိေနတယ္ဆိုရင္ ေမ ကို႔ကို ခြင့္လႊတ္မွာလားဟင္''
ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးေတာ့ ေမက ဘာမွမေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ျပီးေနာက္ ေမက ျပဴတင္းေပါက္ဆီကို ေလွ်ာက္သြားရင္း
''လူတိုင္း အမွားနဲ႔ မကင္းၾကပါဘူး ကို။ ဒါေပမယ့္ ခြင့္လႊတ္လို႔ ရတဲ့အမွားနဲ႔ ခြင့္လႊတ္လို႔ မရတဲ့အမွားဆိုျပီးရွိတယ္။ အဲဒီထဲက ခြင့္လႊတ္လို႔ မရတဲ့အမွားမ်ိဳးဆိုရင္ ေမကေတာ့ ဘယ္ေတာ့ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မွာ မဟုတ္ဘူး''ဟု ေအးေဆးတည္ျငိမ္စြာ ဆိုေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွမေျပာႏိုင္ဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနမိသည္။ ေနာက္မွသိတာထက္စာရင္ အခုကတည္းက ဖြင့္ေျပာလိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္ေလဟု ဆုံးျဖတ္ကာ …
''ေမ … ေမနဲ႔ခ်စ္သူရည္းစားမျဖစ္ခင္ ကို အိမ္ေထာင္က်ဖူးတယ္''
ကၽြန္ေတာ့္စကားအဆံုးမွာ ေမက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို ခ်ာခနဲ လွည့္လာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းငံု႔ထားလိုက္ရသည္။ ျပီးေတာ့ တံေတြးကို ဂလုခနဲ မ်ိဳခ်လိုက္ျပီး
''ေမ ကို႔ကို လံုးဝခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔။ ကိုဟာ ကို႔ရဲ႕အမွားၾကီးကို လိမ္ညာဖံုးကြယ္ျပီး ေမ့အခ်စ္ကို ရယူခဲ့တဲ့ လူယုတ္မာ။ ေမ ကို႔ကို နာက်ည္းမုန္းတီးလိုက္ပါ။ ေမ ကို႔ကို တစ္သတ္လံုးေနာက္တရေအာင္ ျပစ္ဒါဏ္ခတ္လိုက္ပါ''
ကၽြန္ေတာ့္္မ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္စမ်ား စို႔တက္လာသည္။ ဘယ္မိန္းကေလးေရွ႕မွ မ်က္ရည္မက်ဖူးေပမယ့္ ေမ မုန္းသြားမွာ သိေနသျဖင့္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ဝမ္းနည္းမိေလသည္။
''အဲ့ဒီအမွားက ကိုက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့အမွားမွ မဟုတ္တာ၊ အတၱသမားတခ်ိဳ႕ရဲ႕ အကြက္က်က် ၾကံစည္မႈပဲ''
ေမ့စကားၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့မ်က္ႏွာကို ဖ်က္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေမက ျပံဳးျပံဳးေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႔ရသျဖင့္ မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ ျမင့္တက္သြားရသည္။
''ဒါဆို … ေမက ကို႔အေၾကာင္းေတြ သိထားျပီးသားေပါ့''
ေမက ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာသြားရကာ မ်က္ရည္မ်ားကို လက္ခံုႏွင့္ ကပ်ာကရာ သုတ္လိုက္သည္။
''ဒါ ဒါဆို ေမ ကို႔ကို ခြင့္လႊတ္တယ္ေပါ့။ မမုန္းဘူးေပါ့''
ေမက ဘာစကားမွ်မဆိုဘဲ မ်က္စိတ္မွိတ္ကာ ေခါင္းညိတ္ျပသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဟက္ခနဲတစ္ခ်က္ရယ္ကာ ေမ့ကိုယ္လံုးေလးကို ဆြဲေပြ႔ထားလိုက္သည္။ ေမ့ကိုယ္လံုးေလက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကို အလိုက္သင့္ပါလာသည္။ ေမ့ပါးေလးက တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားႏွင့္ ထိကပ္လွ်က္ …
''ေမရယ္ … ေမ့အျပံဳးက အျပာေရာင္စမ္းေခ်ာင္းေလးထက္ ပိုေအးခ်မ္းပါလားကြယ္ … ''
--------------------------
အာကာေခတ္ပိုင္