ေသာ့ခ်ိတ္

                                                            (က)
                     ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး အုံ႔ပ်က္ပ်က္နွင့္ ရာသီဥတုက အိုက္စက္စက္နိုင္လွသည္။ ေက်ာင္းျခံစည္းရိုးတြင္ အဆုပ္လိုက္ အခိုက္လိုက္ ပြင့္ဖူးေနေသာ ငု၀ါပန္းတို႔က ေႏြရာသီကို အပီအျပင္ ေဖာ္က်ဴးေနေသာ္လည္း ေႏြဥၾသတို႔က လြမ္းေမာဖြယ္ ေတးသံသာလည္းမဆုိ … ေလရူးကလည္း မတိုက္နွင့္  ေႏြဦးရာသီ၏သရုပ္သည္ လိုအပ္မႈမ်ားနွင့္သာ ျပည့္နွပ္ေနေခ်သည္။
                                                                                                                     @@@
                                                             (ခ)
                    ေဆးတကၠသိုလ္-မႏၱေလးေရွ႕တြင္ ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္မ်ားမွာ သူ႔ထက္ငါအလုအယက္ အလွဓါတ္ပံုမ်ား ရိုက္ကူးေနၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းေရွ႕ခံုတန္းေလးေပၚတြင္ ထိုင္ေနရင္း ဘြဲ႔လက္မွတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားကာ ေငးငိုင္ေနမိသည္။ အခုမွ ဆရာ၀န္ဘြဲ႔ကို ပူပူေႏြးေႏြး ရရွိျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ရမည့္အစား ရင္ထဲတြင္ ၾကိတ္ငိုေနမိသည္။ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္စတို႔က တသြင္သြင္ယိုစီးလ်က္ … ေလတစ္ခ်က္ေ၀ွ႔လိုက္ခ်ိန္တြင္ ေျခေထာက္နားသို႔ စြယ္ေတာ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္ ေၾကြလြင့္လာသည္။ စြယ္ေတာ္ရြက္တို႔ဘ၀က နွစ္လႊာေပါင္းမွ တစ္ရြက္ျဖစ္မည္ဆိုလ်င္ … ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀သည္လည္း …

@@@
                                                           (ဂ)
                        ကံၾကမၼာကိုလည္း အျပစ္မဆိုခဲ့ … တဘက္သက္ဆန္လြန္းတဲ့ ဘ၀ဇာတ္ဆရာကိုလည္း ျငိဳးမာန္မဖြဲ႔ခဲ့ပါဘဲ ေတြ႔ဆံုျခင္းက ေၾကကြဲစရာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲကုန္ေလျပီ။ အင္ၾကင္းေမ …. ကၽြန္ေတာ့္နွလံုးသားကို ကိုင္လႈပ္သြားသူ … အခ်စ္ေတြအကုန္လံုး သိမ္းပိုက္သြားသူ … အလြမ္းတံဆိတ္ေတြ ရိုက္နႈိပ္ေပးခဲ့သူ … ထို႔ေနာက္ ထားရစ္ခဲ့သူ … လြမ္းလို႔ေသမသြားေပမယ့္ ေသေအာင္ေတာ့ လြမ္းေနရဆဲ … တစိမ့္စိမ့္ေဆြးျပီး တစိမ့္စိမ့္လြမ္းဆြတ္ကာ သတိရေနလ်က္ … ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ အခ်ိန္အခါ မဟုတ္ပါဘဲ မီးခိုးေရာင္တိမ္တိုက္တို႔က ေနရာယူ ၾကီးစိုးေနေလသည္။
@@@
                                                         (ဃ)
                    ေသာ့ခ်ိတ္ေလးမ်ား ျမင္တိုင္း နွလံုးသား၏အနာေဟာင္းက တဆစ္ဆစ္နာက်င္လြန္းသည္။ ဒါဏ္ရာဘလပြနွင့္ အသည္းက မခံစားနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနေခ်ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္နွင့္ အင္ၾကင္းေမ ရင္နွီးေတြ႔ဆံုပံုက ကဗ်ာမဆန္ခဲ့ေပမယ့္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ေဆးတကၠသိုလ္-မႏၱေလးတြင္ ဂႏၱ၀င္တြင္ခဲ့ေလသည္။ ေသာ့ခ်ိတ္ေလးမ်ားကို ခ်စ္ျမတ္နိုးတတ္သည္ အင္ၾကင္ေမနွင့္ ေသာ့ခ်ိတ္ေလးမ်ားကို တန္ဘိုးမထားတတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆန္႔က်င္ဘက္ခရီးကို ေမာင္းနွင္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ဆံုမွတ္တစ္ခုမွာ ေတြ႔ခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုဆံုမွတ္တြင္ လြမ္းေမာစရာေတးသြားမ်ားကိုသာ ေရးစပ္ရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ နွစ္ေယာက္စလံုး လံုး၀မသိခဲ့ၾကေပ။ အခုေတာ့ …
@@@
                                               (င)        
                           လူတိုင္းလူတိုင္းတြင္ ၀ါသနာ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ရွိၾကေပလိမ့္မည္။ တခ်ိဳ႕က တံဆိပ္ေခါင္းေလးေတြစုရတာ၊ တခ်ိဳ႕က ဘိနပ္၊ တခ်ိဳ႕က အက်ီ၊ တခ်ိဳ႕က ဒဂၤါးျပားစသျဖင့္ မိမိၾကိဳက္နွစ္သက္ရာ ပစၥည္းမ်ားကို တစိုက္မက္မက္ စုေဆာင္းရန္ ၀ါသနာကိုယ္စီရွိၾကေပလိမ့္မည္။ ထိုနည္းတူ အင္ၾကင္းေမသည္လည္း ေသာ့ခ်ိတ္ေလးမ်ား စုရသည္ကို ၀ါသနာထံုသူျဖစ္ေလသည္။ အစပိုင္းတြင္ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္မိေသာ္လည္း စာသင္ခန္းထဲ သူမ၀င္လာတိုင္း သူမေက်ာပိုးအိတ္မွ တြဲလို႔တြဲေလာင္း ေသာ့ခ်ိတ္မ်ား၏ဆူဆူညံညံ အသံမ်ိဳးစံုေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားအားလံုး သတိျပဳမိၾကသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း သတိထားမိခဲ့သည္။ ထိုအခ်ည္းအရာသည္ မထူးဆန္းေပမယ့္ သူမတြင္ ထူးဆန္းေသာ အရာမ်ား ရွိေနပါေသးသည္။ သူမ သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက ေသာ့ခ်ိတ္ေလးမ်ားကို စုေဆာင္းလာခဲ့သည္မွာ အမ်ိဳးအစား တစ္ေထာင္ေက်ာ္သြားျပီတဲ့။ ဒီေသာ့ခ်ိတ္ေလးက နိုင္ငံျခားက အန္တီက ပို႔လိုက္တာ … ဒီေသာ့ခ်ိတ္ေလးက ေမြးေန႔တုန္းက ေဖေဖက ေပးခဲ့တာ … ဒါေလးက ဘန္ေကာက္ကို ေရွာ့ပင္ထြက္တုန္းက ၀ယ္လာတာ စသျဖင့္ ေသာ့ခ်ိတ္တစ္ခုခ်င္းစီကို ထုတ္ျပကာ မေမာနိုင္ မပမ္းနိုင္ တတြတ္တြတ္ ရွင္းျပေနတတ္သည္။ အားလံုးက ၾကြား၀ါသည္ဟု မထင္ေသာ္လည္း သူမ၏၀ါသနာကို အသိမွတ္ျပဳ ခ်ီးက်ဴးၾကစျမဲျဖစ္သည္။ ေသာ့ခ်ိတ္ေလးမ်ားသည္ သူမဘ၀ သူမအသက္ဆိုသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသျပီးရင္း အံ့ၾသရေလသည္။
@@@
                                                      (စ)
                                ကၽြန္ေတာ္နွင့္ အင္ၾကင္းေမမွာ ခံုနံပါတ္ခ်င္း ကပ္လ်က္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကဲ့သို႔ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ျဖစ္ၾကေလသည္။ သူမတို႔ အေဆာင္ကို ဂီတာသြားတီးလည္း မညည္းမညဴတစ္ညလံုး အားေပးတတ္သည္။ ပိုက္ဆံျပတ္တိုင္း သူမဆီမွ အလြယ္တူ ေခ်းလို႔ရသည္။ ေက်ာင္းလစ္ခ်ိန္တြင္ သူမက (Roll Call) ထိုးေပးထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္အေပၚ အျမဲတမ္းေကာင္ခဲ့ေသာ သူမ၏ေစတနာကို အသိအမွတ္မျပဳခဲ့မိသည့္အတြက္ အခုခ်ိန္တြင္ ေနာင္တ တနင့္တပိုးၾကီး ရရွိခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရင္နင့္စရာမ်ား ျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုလ်င္ …
@@@
                                                    (ဆ)
                                      “ေနပါအံုး … ေသာ့ခ်ိတ္ေတြကို မစားရက္မေသာက္ရက္နဲ႔ ဘာလို႔ စုေနတာလဲ … ဘာလဲ ဂရင္းနစ္စံခ်ိန္၀င္ခ်င္လို႔လား … ဒါမွမဟုတ္ … ေပၚျပဴလာျဖစ္ခ်င္လို႔လား.. “ဟု စိတ္မရွည္စြာနွင့္ ေမးဖူးပါသည္။ သူမက ခပ္ျပံဳးျပံဳးနွင့္ “ဂရင္းနစ္စံခ်ိန္၀င္ခ်င္လို႔လဲမဟုတ္ဘူး … ေပၚျပဴလာျဖစ္ခ်င္လုိ႔လဲမဟုတ္ဘူး … ေသာ့ခ်ိတ္ေလးေတြရဲ႕ဘ၀ကို သနားလို႔ စုေနတာ … “
“ဘာ .. သနားလို႔ဟုတ္လား … “
“အင္းေပါ … ေသာ့ခ်ိတ္ေလးေတြဟာ သူ႔ကိုယ္သူဆိုရင္ တန္ဘိုးမရွိဘူးလို႔ထင္ရေပမယ့္ ေသာ့မွာ ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္မယ္ဆိုရင္ တန္းဘိုးထားအပ္တဲ့ပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္လာတယ္ … သူ႔ဘ၀ကို ပံုေအာျပီး ေသာ့မေပ်ာက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေပးတယ္ … အျဖည့္ခံဘ၀ေလးကို ေက်နပ္ေရာင့္ရဲတတ္တဲ့ ေသာခ်ိတ္ေလးေတြကို ငါသနားတာ … “ အင္ၾကင္းေမ၏မ်က္၀န္းတြင္ အေရာင္မ်ား တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္ေနသည္ကိုေတြ႔ရခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကို အတြင္တြင္ ခါယမ္းမိရင္း “ရူးပါ့ကြာ … “ဟု ခပ္တိုးတိုးေလး မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ဖူးေလသည္။
@@@
                                                     (ဇ)
                               “ဟိတ္ေကာင္ … အာကာ … အင္ၾကင္းေမက မင္းကို ခ်စ္ေနတဲ့ပံုပဲ … “
“ဟုတ္တယ္ … အာကာ … ငါတုိ႔က မိန္းကေလးခ်င္းဆိုေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ဖတ္တတ္တယ္ဟ … နင္ဘက္ကသာ ဖြင့္ေျပာလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူလက္ခံမွာပဲ… “စသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အမ်ိဳးမ်ိဳး မွတ္ခ်က္ခ်ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးေနလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ထက္မပို။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခံစားမႈမရွိ … လ်စ္လ်ဴရႈထားမိခဲ့ေလသည္။
@@@
                                                    (စ်)
                           ကၽြန္ေတာ့္အသက္နွစ္ဆယ္ျပည့္ေမြးေန႔ကို ထံုးစံအတုိင္း ကန္ေတာ္ၾကီးတြင္ က်င္းပခဲ့ပါသည္။ အရင္းနွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုသာ ဖိတ္ၾကားထားျပီး လက္ေဆာင္မေပးရန္ တားျမစ္ထားသည္။ တစ္ေယာက္မွ လက္ေဆာင္မယူခဲ့ေသာ္လည္း အင္ၾကင္းေမက ပါဆယ္ဘူးေသးေသးေလး ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႔ ကမ္းေပးေလသည္။
“ဟာ … အင္ၾကင္းေမ ငါေသခ်ာေျပာထားရက္သားနဲ႔ … လက္ေဆာင္မေပးပါနဲ႔ဆို … “ဟု ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနွင့္ ေျပာခ်ိန္တြင္ သူမက မ်က္နွာငယ္ေလးနွင့္ …
“ငါသိပါတယ္ အာကာရယ္ … ဒါေပမယ့္ ဒီလက္ေဆာင္ေလးေတာ့ ယူပါေနာ္ … “ဟု ေတာင္းပန္ခယကာ ေျပာေနသျဖင့္ လူအမ်ားေရွ႕မွာမို႔ နႈတ္ဆိတ္ လက္ခံလိုက္ရေလသည္။
“အထဲက ဘာလဲ … “ဟု ပါဆယ္ဘူးကို ခေလာက္ရင္း ေမးလိုက္သည္။ သူမက လွ်ာေလးတစ္လစ္ထုတ္ရင္း “သိခ်င္ရင္ ဖြင့္ၾကည့္ … “ ဟု ကေလးဆန္ဆန္ဆိုပါသည္။ ပါဆယ္ဘူးကို ခပ္ျမန္ျမန္ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အထဲမွာ အသည္းပံုပလက္တီနံေသာ့ခ်ိတ္ေလး ထြက္လာေလသည္။
“ဟာ … ဘာမ်ားလဲလို႔ ေသာ့ခ်ိတ္ၾကီး … “ဟု  စိတ္မ၀င္စားသလိုေျပာေလရာ အင္ၾကင္းေမ၏မ်က္နွာမွာ သိသိသာသာ ပ်က္ယြင္းသြားျပီး မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ားစမ်ား ရစ္၀ဲလာသည္။
“ေဆာရီးဟာ … နင့္ေသာ့ခ်ိတ္ေလးကို ငါေသာ့မွာ အျမဲတပ္ထားမယ္သိလား … “
ေသာ့ခ်ိတ္ေလးကို ဆိုင္ကယ္ေသာ့တြင္ တပ္လိုက္သည္။ သူမ၏မ်က္နွာ ျပံဳးရိပ္သန္းသြားသည္ကို အခုခ်ိန္ထိ ျမင္ေယာင္မိေလသည္။
@@@
                                                        (ည)
                           “အာကာ … အကင္သြားစားမယ္ေလ … “
“မစားခ်င္ပါဘူး … နင္ေတာ့ အသုပ္ေတြစား၊ အစပ္ေတြစား၊ အကင္ေတြစားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ အစာအိမ္ထိေနလိမ့္မယ္ … “
“လာပါဟာ … ထမင္းမစားခ်င္လို႔ပါ … “
အင္ၾကင္းေမက ဇြတ္ေခၚေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္မျငင္းသာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဘာင္းဘီအိပ္ကပ္ထဲမွ ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို ထုတ္လိုက္သည္။
“ဟာ … ဆိုင္ကယ္ေသာ့ ဘယ္နားထြက္က်ခဲ့လဲမသိဘူး … ေပ်ာက္ျပီ … အဲဒါ နင့္ေၾကာင့္ … “
ကၽြန္ေတာ္က လက္ညိႈးေငါက္ေငါက္ထိုးကာ ေျပာေတာ့ သူမက ကၽြန္ေတာ္အား မ်က္လံုး၀ိုင္းေလးနွင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနေလသည္။
“ငါ့ေၾကာင့္ … “
“ဟုတ္တယ္ … နင့္ေၾကာင့္ နင္ေပးခဲ့တဲ့ေသာ့ခ်ိတ္ကို ငါ့ဆိုင္ကယ္ေသာ့မွာ တပ္ခဲ့မိလို႔ အခုလိုေသာ့ေပ်ာက္ရတာ … ငါဘာသာငါဆို ေပ်ာက္မွာ မဟုတ္ဘူး … “
ဆိုင္၏မဆိုင္၏ေတာ့မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တုိတုိနွင့္ ေျပာမိခဲ့ပါသည္။ သူမက မ်က္ရည္မ်ားက်ရင္း ေခါင္းငံု႔ကာ ျငိမ္သက္ေနပါသည္။ ထိုမ်က္ရည္မ်ားကို မသုတ္ေပးခဲ့မိသည့္အတြက္ အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္တင္လို႔ မဆံုးျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။
@@@
                                              (႗)
                           ေနာက္ဆံုးနွစ္အပိုင္း(က)တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ေျမွာက္ထိုးပင့္ေငၚေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္နွင့္အင္ၾကင္းေမတို႔ ရည္းစားဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ခ်စ္သူျဖစ္သည့္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ သူမက ေကာင္ေလးနွင့္ေကာင္မေလး နမ္းေနေသာ အရုပ္ေသာ့ခ်ိတ္ေလး ေပးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲတြင္ သူမအတြက္ အခ်စ္ဗလာျဖစ္ေနသျဖင့္ ဘာလက္ေဆာင္မွ မေပးျဖစ္ခဲ့ပါ။ ေပးရေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ေပ။ မွတ္မွတ္ရရ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုပဲ ေပးအပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုလက္ေဆာင္ေလးက …
@@@
                                                   (ဌ)
                                 “ဗိုက္နာလိုက္တာဟယ္ … “
“နာမွာေပါ့ … အစာဆိုတာ စားခ်ိန္တန္စားရတယ္ … အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ေတာင္ျဖစ္ေနျပီ … က်န္းမာေရးကိုမလိုက္စားဘူး … “
သူမ၏မ်က္နွာမွာ အခုတေလာ သိသိသာသာ ေခ်ာင္က်ေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ ဗိုက္လည္း ခဏခဏ ေအာင့္ေနသည္မို႔ သူမအား ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အစာအိမ္ေဆးထိုးေပးလိုက္ရသည္။
“ငါတို႔ ဆရာၾကီးေတြကို ျပၾကည့္အံုး … ေပါ့ေပါ့ဆဆမေနနဲ႔ … “
ဒါ သူမအတြက္ ကၽြန္ေတာ္၏ပထမဆံုး ၾကင္နာမႈစကားတစ္ခြန္းျဖစ္မွန္း သူမေကာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္အား ျပံဳးျပီး စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မျပံဳးျပျဖစ္ခဲ့ပါ။
@@@
                                                 (ၮ)
                         “ငါတို႔ေက်ာင္းျပီးေတာ့မယ္ေနာ္ … ေနာက္ တစ္လဆိုရင္ ဘြဲ႔ယူရေတာ့မယ္ … “
“အင္း … “
“အာကာ … နင္ငါ့ကို ခ်စ္လားဟင္ … “
သူမဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဘုရားေရ … သူမအသားအေရေတြက ေဖ်ာ့ေတာ့ေနျပီး ခႏၵာကိုယ္က ပိန္လွီေနပါလား … မ်က္တြင္းမ်ားနွင့္ နားထင္မ်ားက သိသိသာသာ ေခ်ာင္ခ်က်ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အကဲခတ္ေနသည္ကို သိေနသည္ထင္သည္ သူမက ျပံဳးျပီး …
“ဘာေတြမ်ား အဲဒီေလာက္အထိ စိုက္ၾကည့္ေနရတာလဲ … ငါေမးတာလည္းမေျဖေသးဘူး … ငါကို ခ်စ္လားလို႔ … “
“အင္း … “
ကၽြန္ေတာ့္အေျဖသည္ ေအးစက္စက္နိုင္မွန္း သူမရိပ္မိေသာ္လည္း သူမက ေက်နပ္စြာျပံဳးရင္း အေ၀းသို႔ ေငးၾကည့္ေနေလသည္။ သူမ၏မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္စမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ လွစ္ခနဲ ေတြ႔ရွိလိုက္ရေလသည္။
@@@
                                                  (ဎ)
                             “ဘာ … “
“ဟုတ္တယ္ … အာကာ … အင္ၾကင္းေမ အစာအိမ္ကင္ဆာျဖစ္ေနတာ … အစကတည္းက နင့္ကို ေျပာမလို႔ဘဲ သူက မေျပာနဲ႔ဆိုလို႔ … မေျပာျဖစ္ခဲ့တာ … အခုေတာ့ဟာ သူေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ …. “
“ေတာ္ျပီ … မေျပာနဲ႔ေတာ့ … အခု သူဘယ္မွာလဲ … “
“ေဆးရံုၾကီး အထူးၾကပ္မွတ္ကုသေဆာင္မွာ … “
@@@
                                                    (ဏ)
                          “အာကာ … “
သူမက အားတင္ကာ ျပံဳးေနေသာ္လည္း အသံက ခပ္ယဲ့ယဲ့နွင့္ တိုးလ်ေနသည္။ သူမ၏ေအးေအးစက္စက္ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားအား ကၽြန္ေတာ္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။
“အင္ၾကင္းေမ … ငါ … ငါ … “
ကၽြန္ေတာ့္အသံတို႔ ထစ္၊ အ၊ တုန္ယင္ေနသည္။ သူမက အသက္မွန္မွန္ရွဴသြင္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ ပါးေပၚတြင္ စီးက်ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ခပ္ဖြဖြေလး သုတ္ေပးေနေလသည္။
“အာကာ … ငါ့ကိုခ်စ္လားဟင္ … “
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ဆုိ႔နစ္ေၾကကြဲသြားရကာ တဘက္သို႔ လွည့္ထားမိသည္။ မ်က္ရည္မ်ားကို လက္ခံုနွင့္ အလ်င္စလို သုတ္လိုက္ရင္း …
“ခ်စ္ … ခ်စ္ပါတယ္ဟာ … “
သူမက ကၽြန္ေတာ့္အား စူးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း ေက်နပ္စြာ ျပံဳးေနပါသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေသာ ေသာ့့ခ်ိတ္ေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႔ ကမ္းေပးေလသည္။ အသည္းပံုေသာ့ခ်ိတ္ေလးေပၚတြင္ “I LOVE YOU”ဟု ေရးထိုးထားသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။
“အင္ၾကင္းေမရယ္ … “
@@@
                                                      (တ)
                             အင္ၾကင္းေမ လူ႔ေလာကကို စြန္႔ခြာသြားသည္မွာ တစ္လတိတိျပည့္ခဲ့ေလျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြလည္း သူမနွင့္အတူ တစ္သက္တာ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေျမျမွပ္သခ်ၤဳိလိုက္ေလျပီ။ အခုခ်ိန္တြင္ ေသာ့ခ်ိတ္ေလးေတြ ျမင္တိုင္း အင္ၾကင္းေမအား သတိရသည္။ လြမ္းရသည္။ ေဆြးရသည္။ ငိုရသည္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေသာ့ခ်ိတ္ေလးေတြ စုတတ္ခဲ့ေလျပီ။
 
                                                                                                           အာကာေခတ္ပိုင္
                                                                                             2014, April, Halo magazine